Tadeusz Karszo-Siedlewski

Polityka i administracja

Tadeusz Aleksander Karszo-Siedlewski, urodzony 17 lipca 1893 roku w Warszawie, to postać, która zapisuje się w historii jako ważny przemysłowiec oraz senator II Rzeczypospolitej. Jego kariera polityczna trwała od 1935 do 1939 roku, kiedy to aktywnie uczestniczył w życiu społecznym i gospodarczym kraju.

W ciągu swojego życia, Karszo-Siedlewski był nie tylko liderem biznesowym, ale również wpływową osobą w sferach politycznych, co umożliwiło mu wprowadzenie wielu innowacyjnych rozwiązań w przemyśle, które miały znaczący wpływ na rozwój regionu.

Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie 26 września 1939 roku w Warszawie, co również podkreśla smutny koniec okresu międzywojennego w Polsce.

Życiorys

Tadeusz Karszo-Siedlewski przyszedł na świat w rodzinie szlacheckiej, która wyznawała religię ewangelicko-reformowaną i miała silne związki z burżuazją Warszawy oraz Lublina. Był synem Władysława Karszo-Siedlewskiego, który żył w latach 1859–1939, oraz Anieli z Grodzińskich, która zmarła w 1913 roku. Ukończył Akademię Handlową w Berlinie w 1914 roku.

Po zdobyciu wykształcenia, do 1917 roku pracował w Dniepropawłowsku w Rosji. Po powrocie do rodzimego kraju, aktywnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w jednostkach 1 dywizjonu artylerii konnej. W uznaniu jego odwagi, Tadeusz został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1919 roku jego zaangażowanie doprowadziło go do członkostwa w Naczelnym Komitecie Konfederacji Polskiej.

Po roku 1920 skupił się na działalności w sektorze finansowym i przemysłowym. Dzięki zapisowi swojej ciotki Bronisławy z Karszo-Siedlewskich, wdowy po Juliuszu Vetterze, stał się właścicielem warszawskiej fabryki wódek „Genelli”, a także odziedziczył cukrownie i browar znajdujące się w Lublinie. Oprócz tego, pełnił funkcję członka rad nadzorczych w cukrowni „Brześć Kujawski”, a także w Zarządzie Związku Polskich Hut Żelaznych oraz Spółce Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich w Warszawie.

Mimo iż nie brał czynnego udziału w polityce, jego doświadczenie oraz sieć kontaktów umożliwiły mu w 1935 roku otrzymanie nominacji na senatora II Rzeczypospolitej Polskiej przez prezydenta Ignacego Mościckiego. Po agresji III Rzeszy na Polskę we wrześniu 1939 roku, Tadeusz postanowił pozostać w stolicy. Niestety, zmarł 26 września w wyniku ran odniesionych podczas niemieckiego nalotu lotniczego.

Jego ciało spoczęło w rodzinnym grobowcu na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie, w sektorze K-2-5.

Ordery i odznaczenia

W życiorysie Tadeusza Karszo-Siedlewskiego znajdują się znaczące odznaczenia, które stanowią dowód jego zasług i poświęcenia. Oto lista przyznanych mu orderów i medalów:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3104,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (19 marca 1937),
  • Krzyż Walecznych (nadał mu ten medal dwukrotnie),
  • Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932),
  • Krzyż Oficerski Orderu Korony (Belgia).

Rodzina

Tadeusz Karszo-Siedlewski był synem Władysława Karszo-Siedlewskiego, który żył w latach 1839–1939 oraz Anieli z Gordzińskich, która zmarła w 1913 roku. W 1931 roku Tadeusz wstąpił w związek małżeński z aktorką Marią z Majdrowiczów 2 voto Zakrzeńską (1900-1984), z którą jednak później się rozwiódł. Przed swoją śmiercią był zaangażowany w związek narzeczeński z primabaleriną Olgą Sławską.

W rodzinie Karszo-Siedlewskich znajdował się także jego brat, Jan Karszo-Siedlewski (1891–1955), który na przestrzeni wielu lat pełnił funkcje dyplomatyczne w II Rzeczypospolitej, pełniąc rolę konsula w miastach takich jak Opole, Teheran oraz Beirucie. Po wojnie Jan osiedlił się na emigracji. Co więcej, ich siostra, Aniela, była żoną Sylwina Strakacza, który był asystentem oraz spadkobiercą znanego kompozytora Ignacego Paderewskiego.

Przypisy

  1. Cmentarz ewangelicko-reformowany - wyszukiwarka osób pochowanych [online], warszawa.grobonet.com [dostęp 03.03.2021 r.]
  2. Jarosław Tomasiewicz, Naprawa czy zniszczenie demokracji? Tendencje autorytarne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej 1921–1935, Katowice 2012 r., s. 57.
  3. Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo „Znak”, 2008 r., s. 64. ISBN 978-83-240-1057-8.
  4. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 95 „za zasługi na polu przemysłu”.
  5. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938 r., s. 326. [dostęp 02.10.2020 r.]
  6. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.
  7. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 106

Oceń: Tadeusz Karszo-Siedlewski

★★★★★
Średnia ocena:4.79 Liczba ocen:14