Zbigniew Dyka

---

Życiorys

Syn Zygmunta i Kamilli, Zbigniew Dyka, miał bogate życie pełne zaangażowania na różnych frontach. W trakcie II wojny światowej był aktywnym członkiem Szarych Szeregów, organizacji, która działalnością podziemną opierała się na walce z okupantem. Po wojnie, w 1952 roku, ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, zdobywając kwalifikacje jako adwokat.

W swojej karierze prawniczej Dyka pełnił funkcję obrońcy w głośnej sprawie połanieckiej, a jego zaangażowanie w działalność zawodową zaowocowało wieloma wyborami do organów samorządu zawodowego, w tym do Naczelnej Rady Adwokackiej. Zajmował tam istotne stanowiska, nie tylko jako wiceprezes, ale również jako rzecznik dyscyplinarny.

Był czynnym uczestnikiem prac związanych z opozycyjną działalnością w Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności, co dowodzi jego zaangażowania w najważniejsze kwestie społeczne i polityczne tamtej epoki. W latach 1991-1993 posiadał mandat poselski I kadencji, wybrany z listy Wyborczej Akcji Katolickiej jako członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego z okręgu krakowskiego.

W okresie od grudnia 1991 do 1993 roku, Zbigniew Dyka pełnił funkcję ministra sprawiedliwości oraz był prokuratorem generalnym. Jego kadencja zakończyła się w marcu 1993 roku, a spóźnienie na kluczowe głosowanie dotyczące wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej przyczyniło się do przegłosowania tego wotum jednym głosem, co miało miejsce 28 maja 1993 roku. W jednym z przekazów podano, że w trakcie głosowania przebywał w toalecie.

Zasługi Zbigniewa Dyki zostały docenione, co zaowocowało odznaczeniem go w 2004 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2010 roku otrzymał Wielką Odznakę Adwokatura Zasłużonym. Jego pamięć upamiętnia miejsce spoczynku na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera: XXVIA, rząd: płn., miejsce: 21).

---

Oceń: Zbigniew Dyka

---