Stanisław Dunin-Markiewicz

Inżynieria i technologie

Stanisław Dunin-Markiewicz to postać, która na stałe wpisała się w polską historię inżynierii. Urodził się 19 października 1885 roku w Warszawie, gdzie rozpoczął swoją edukację oraz rozwijał swoje zainteresowania techniczne.

W trakcie swojej kariery, zdobył uznanie jako jeden z wybitnych inżynierów, a jego osiągnięcia przyczyniły się do postępu w Polsce. Po wielu latach pracy, zmarł 25 kwietnia 1946 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które nadal inspiruje kolejne pokolenia inżynierów.

Życiorys

Stanisław Dunin-Markiewicz przyszedł na świat 19 października 1885 roku w Warszawie. Po ukończeniu nauki zdecydował się na karierę inżynierską, uzyskując dyplom na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej w 1911 roku.

Po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w majątkach Klemensów oraz Zwierzyniec, które były własnością rodziny Zamoyskich. W czasach II Rzeczypospolitej objął stanowisko dyrektora technicznego w Państwowej Wytwórni Prochu i Materiałów Kruszących w Pionkach. Warto dodać, że miasto Pionki wcześniej nosiło nazwę Zagożdżon aż do 1932 roku. Dyrektorem fabryki był mjr dr inż. Jan Prot. W Pionkach produkowano materiały saperskie, które zyskały miano od nazwiska Dunin-Markiewicza.

Swoim dodatkiem do lokalnej tradycji stanęli również dzwony w kościele św. Barbary, które nazwano na cześć ówczesnych kierowników fabryki – „Jan” dla Jana Prota, „Stanisław” dla Stanisława Dunin-Markiewicza oraz „Zygmunt” dla Zygmunta Rakowicza.

W trakcie II wojny światowej służył jako major w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Zmarł 25 kwietnia 1946 roku i spoczął na cmentarzu Corstorphine Hill w Edynburgu.

Życie osobiste Stanisława bylo związane z Marią z Łobodzińskich, z którą miał czworo własnych dzieci, w tym córkę Barbarę, znaną po mężu Modzelewską, urodzoną w 1920 roku, oraz jedno adoptowane.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Dunin-Markiewicz, wybitny przedstawiciel swojego czasu, otrzymał kilka istotnych odznaczeń, które świadczyły o jego wkładzie w życie społeczne i kulturalne Polski.

  • krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, datowany na 11 listopada 1937 rok,
  • złoty krzyż zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku.

Przypisy

  1. Michał S. Balasiewicz: Prot d. Berlinerblau. wordpress.com, 03.08.2014 r. [dostęp 03.04.2015 r.]
  2. Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879–1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, 2008 r., Zeszyt 7-A, s. 9.
  3. a b c Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952 r., s. 21.
  4. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.
  5. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Oceń: Stanisław Dunin-Markiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:15