Mieczysław Chałupczyński

Polityka i administracja

Mieczysław Chałupczyński to ważna postać w historii polskiej dyplomacji, która urodziła się w stolicy Polski, Warszawie, 14 października 1893 roku. Zmarł 3 stycznia 1946 roku w kolumbijskiej stolicy, Bogocie.

Jego życie i kariera odzwierciedlają zawirowania epoki, w której przyszedł na świat i działał, a jego dokonania w dziedzinie dyplomacji miały wpływ na stosunki międzynarodowe w okresie międzywojennym oraz po II wojnie światowej.

Życiorys

Mieczysław Chałupczyński był znaczącą postacią w historii polskiej dyplomacji, a jego kariera zawodowa rozpoczęła się od ukończenia szkoły realnej oraz Wyższej Szkoły Rolniczej w Wiedniu.

Do pracy w służbie dyplomatycznej II Rzeczypospolitej wstąpił 20 listopada 1918 roku. Na początku pełnił funkcję referenta, jednak już do 1 lutego 1920 roku musiał przerwać pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych na okres dwóch lat. Po powrocie 1 stycznia 1922 roku znowu objął stanowisko referenta w centrali MSZ.

15 lutego 1922 roku został oddelegowany do Poselstwa RP w Moskwie, gdzie przez pewien czas pełnił funkcję drugiego sekretarza poselstwa do 1 października 1923 roku. Po krótkiej przerwie w centrali MSZ, ponownie znalazł się w poselstwie w Moskwie, gdzie pracował aż do 30 czerwca 1926 roku. Następnie wrócił do centrali MSZ jako radca ministra.

Od 1 lutego 1927 roku został sekretarzem legacyjnym w poselstwie RP w Rzymie, zaś od 1 stycznia 1929 roku pełnił tę samą rolę w poselstwie RP w Berlinie. Od 1 lutego 1931 roku ponownie pracował w centrali MSZ, w Departamencie Administracyjnym oraz w Departamencie Politycznym, gdzie kierował referatem.

Na placówce w Moskwie przebywał jako sekretarz poselstwa II klasy w latach 1924–1926. W czerwcu 1926 roku, po przeniesieniu do MSZ, objął stanowisko radcy ministerialnego. W 1929 roku był sekretarzem poselstwa I klasy w Berlinie. Wkrótce jednak został odwołany do MSZ, a 1 lutego 1934 roku skierowano go do służby konsularnej, gdzie objął kierownictwo wicekonsulatu w Użhorodzie.

Po proklamacji niepodległości Słowacji, od 16 marca do 1 września 1939 roku, pełnił obowiązki chargé d’affaires w Bratysławie. Od 1 lutego 1940 roku był dyrektorem Wydziału Osobowego MSZ w rządzie RP na uchodźstwie. W czerwcu 1940 roku na krótki czas sprawował kierownictwo MSZ podczas ewakuacji z Angers do Londynu.

W latach 1941–1942 Chałupczyński był chargé d’affaires w Argentynie i jednocześnie akredytowanym w Boliwii, Chile, Ekwadorze, Paragwaju oraz Urugwaju. Od 1 kwietnia 1942 roku aż do końca 1945 roku pełnił funkcję posła w Kolumbii i Wenezueli.

Jego zasługi w dyplomacji zostały docenione poprzez liczne odznaczenia: w 1932 roku odznaczono go włoskim Krzyżem Komandorskim Orderu Korony, w 1935 roku otrzymał afgańską Wielką Wstęgę Orderu Gwiazdy, a w 1939 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy

  1. Akredytowany również w Wenezueli i Ekwadorze.
  2. Akredytowany również w Boliwii, Chile, Ekwadorze, Paragwaju i Urugwaju.
  3. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 12, 1939.
  4. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 299, 1936.
  5. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 144, 1932.
  6. Dz. Urz. MSZ. Nr 20, poz 172.

Oceń: Mieczysław Chałupczyński

★★★★★
Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:8