Krzysztof Kąkolewski

---

Życiorys

Krzysztof Kąkolewski zadebiutował w bardzo młodym wieku, mając tylko 16 lat, pisząc opowiadanie szkolne. Już trzy lata później, w wieku 19 lat, rozpoczął swoją pracę w redakcji „Pokolenia”. Jego kariera medialna szybko się rozwijała, a w kolejnych latach współpracował z takimi tytułami jak „Sztandar Młodych”, „Głos Pracy” (wszędzie pracując jedynie jeden dzień), a także „Kurier Polski”. Był członkiem redakcji tygodników „Świat”, „Kultury” (warszawskiej) i „Literatury”.

W 1954 roku Kąkolewski ukończył studia na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie, w 1961 roku, kształcił się również na Uniwersytecie w Strasburgu w zakresie dziennikarstwa. W latach 1964–2004 był wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem z przyszłymi dziennikarzami.

Wśród jego najbardziej znanych książek należy wymienić wywiad rzeka z Melchiorem Wańkowiczem zatytułowany „Wańkowicz krzepi” (1973), a także „Co u pana słychać?” (1975), który zawiera rozmowy ze zbrodniarzami hitlerowskimi. Inna jego praca to „Jak umierają nieśmiertelni” (1972), w której opisał głośne morderstwo w willi Romana Polańskiego w Los Angeles, mające miejsce, gdy banda Charlesa Mansona zamordowała m.in. Sharon Tate, żonę Polańskiego, będącą w dziewiątym miesiącu ciąży.

Po swojej śmierci został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach, w kwaterze A8-6-5, co stanowi hołd dla jego dorobku i wkładu w polską kulturę. Jego życie i twórczość pozostają ważną częścią historii polskiego dziennikarstwa i literatury.

Odznaczenia

Krzysztof Kąkolewski jest postacią wyróżniającą się licznymi osiągnięciami w dziedzinie dziennikarstwa. Jego praca została doceniona przez szereg organizacji i instytucji, co manifestuje się w przyznawanych mu odznaczeniach.

• 1955: Nagroda im. Juliana Bruna, która przeznaczona jest dla młodych dziennikarzy i przyznawana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich,
• 1974: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• 1979: Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego, przyznawana przez Klub Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich,
• 1981: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia,
• 1981: Medal Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce,
• 2004: Medal „Zło Dobrem Zwyciężaj”, który przyznawany jest przez Ogólnopolski Komitet Pamięci ks. Jerzego Popiełuszki,
• 2008: Laur Dziennikarski, przyznawany przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich.

Te liczne nagrody i odznaczenia stanowią świadectwo jego zaangażowania oraz profesjonalizmu w pracy dziennikarskiej.

Twórczość (wybór)

Krzysztof Kąkolewski, ceniony polski autor, ma na swoim koncie liczne dzieła literackie. W swoim dorobku uwiecznił zarówno powieści, jak i krótkie opowiadania oraz reportaże.

Wśród jego powieści wyróżniają się:

• Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię (kryminał), wydany przez Iskry w Warszawie w 1969 roku, z wznowieniem w 2000 roku przez Wyd. Von Borowiecky,
• W złą godzinę, wydana w 1983 roku w Krakowie, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-00594-2,
• Sygnet z Jastrzębcem, rok wydania 1988 w Warszawie, przez Książkę i Wiedzę, ISBN 83-05-11726-X,
• Paradis, opublikowany w 1989 roku w Krakowie, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-02079-8,
• Notatka, wydana w Warszawie w 1982 roku przez Wyd. Książka i Wiedza, ISBN 83-05-11062-1,
• Mięso papugi, opublikowane przez Wyd. Von Borowiecky w Warszawie w 1997 roku.

Autor posiada również znaczący zbiór opowiadań, w tym:

• Sześciu niewidzialnych, 1960,
• Uderzenie, Biuro Wydawnicze Ruch, Warszawa 1971,
• Baśnie udokumentowane, wydane w 1976 roku, Warszawa, Wyd. Iskry,
• Na sto czterdziestym kilometrze w lewo, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1978,
• Lato bez wakacji, 1986,
• Szukanie Beegera (Opowiadania gojowskie), wydane przez Słowo w Warszawie w 1993 roku,
• Najpiękniejsze i najskromniejsze, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2000.

W obszarze reportaży Kąkolewski również ma bogaty dorobek:

• Książę oszustów, Iskry, Warszawa 1959,
• Zbawiciel świata porwany, Iskry, Warszawa 1960,
• Sześciu niewidzialnych, MON, Warszawa 1960,
• Trzy złote za słowo, Iskry, Warszawa 1964,
• Umarli jeżdżą bez biletu, Iskry, Warszawa 1965,
• Ku początkowi świata, Iskry, Warszawa 1966,
• Dwadzieścia dwie historie, które napisało życie, Iskry, Warszawa 1967,
• Jak umierają nieśmiertelni, Iskry, Warszawa 1972,
• Wańkowicz krzepi, Czytelnik, Warszawa 1973,
• Co u pana słychać?, 1975, Warszawa, Wyd. Czytelnik,
• Baśnie udokumentowane, Iskry, Warszawa 1976,
• Biała księga. Sprawa Dolezalka, Czytelnik, Warszawa 1981,
• Dziennik tematów cz. 1 i 2, Iskry, Warszawa 1984-1985,
• Węzły wojny, 2010, Wydawnictwo Zysk i S-ka.

Oprócz tego Kąkolewski angażował się w dziennikarstwo śledcze, tworząc:

• Diament odnaleziony w popiele, 1995, Warszawa, Wyd. Trio; wznowienie w 2006 przez Wyd. Von Borowiecky,
• Umarły cmentarz, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 1996 (dotyczący kulisów pogromu kieleckiego),
• Ksiądz Jerzy w rękach oprawców, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004,
• Ukradli im czterysta lat, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004 (reportaż o powstawaniu partyjnej mafii w Suchedniowie),
• Generałowie giną w czasie pokoju t. I-III, 2004-2006, Warszawa, Wyd. Von Borowiecky, ISBN 83-87689-29-7 (na temat niewyjaśnionych tajemnic morderstw politycznych w III Rzeczypospolitej).

Warto również wspomnieć o jego miniaturach oraz wybranych artykułach, w których Kąkolewski poruszał różne aspekty estetyki oraz krytyki społecznej:

• Sądy i sondy, cz. 1 – 1985; cz. 2 – 1991,
• Aforyzmy zebrane, Miniatura, Kraków 2004.

Jego prace ciągle inspirują oraz rozbudzają ciekawość wśród miłośników literatury.

---

Oceń: Krzysztof Kąkolewski

---