Karolina Lubliner-Mianowska

---

Życiorys

Karolina Lubliner-Mianowska, wybitna postać w dziedzinie botaniki, swoją edukację rozpoczęła w Średniej Szkole Handlowej, którą ukończyła w 1916 roku. Następnie kontynuowała studia z zakresu botaniki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskała doktorat w 1925 roku.

W późniejszych latach zaangażowała się w pracę w prywatnych zakładach badawczych, głównie na Polesiu, gdzie szczególnie interesowały ją torfowiska. Oprócz działalności badawczej, uczyła biologii w szkołach średnich na terenach wiejskich. W latach 1928–1939 pełniła rolę wolontariuszki w zakładzie systematyki i geografii roślin na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas II wojny światowej, z uwagi na swoje żydowskie pochodzenie, musiała się ukrywać w Warszawie, a później podjęła pracę w Muzeum Fizjograficznym w Krakowie.

W trakcie powstania warszawskiego zorganizowała punkt opieki dla dzieci w Konstancinie, współpracując z grupą harcerek. Po wojnie, Karolina Lubliner-Mianowska objęła stanowisko referenta torfowego w Ministerstwie Rolnictwa, a następnie przez dziesięć lat była adiunktem na Katedrze Botaniki Politechniki Gdańskiej. Swoją karierę kontynuowała w Zakładzie Ochrony Roślin PAN oraz w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni, gdzie pełniła funkcję kierownika sekcji datowania osadów morskich.

W ciągu swojego życia akademickiego opublikowała 27 prac naukowych, z czego 10 przed wojną i 17 po wojnie, w tym wiele dotyczących mchów, porostów oraz miodów i osadów morskich. Ponadto była aktywną członkinią Polskiego Towarzystwa Botanicznego i współzałożycielką oddziału Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika w Gdańsku.

Niezwykle interesowała się harcerstwem, nawiązując do swoich pasji. W 1919 roku pełniła funkcję drużynowej jednej z warszawskich drużyn oraz była harcmistrzynią ZHP. Zyskała przydomek „Bukowa Jagoda” i jako jedna z redaktorek nadzorowała wydanie miesięcznika harcerek polskich pod tytułem „Skrzydła”, który ukazywał się w Warszawie w latach 1930–1939.

Po zakończeniu wojny, Karolina Lubliner napisała wspomnienia na temat harcerstwa, publikując swoją pracę pod tytułem Harcerskie domy dziecięce w Konstancinie w książce Harcerki 1939–1945. Relacje pamiętniki (PWN, 1983).

Życie prywatne

Karolina Lubliner była córką Stanisława Leopolda Lublinera oraz Eugenii Cohn, która żyła w latach 1869–1940. W rodzinie miała troje rodzeństwa: Anielę, Wiktora Ostrowskiego oraz Stefana. Pomimo że nie założyła własnej rodziny, jej życie prywatne z pewnością było pełne znaczących wydarzeń. W czasie II wojny światowej stosowała nazwisko „Mianowska”, które zostało jej nadane urzędowo w 1948 roku.

Karolina zmarła i została pochowana na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku, w rejonie IX, w kwaterze profesorów. To miejsce spoczynku jest nie tylko ważnym punktem na mapie Gdańska, ale również przypomina o historii ludzi, którzy przyczynili się do kulturalnego i intelektualnego rozwoju Polski.

---

Oceń: Karolina Lubliner-Mianowska

---