Karolina Beylin

---

Życiorys

Karolina Beylin przyszła na świat w rodzinieSamuela i Flory Horwitz. Była siostrą Gustawa Beylina. Jej kształcenie odbywało się na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiowała zarówno filologię polską, jak i klasyczną. W 1926 roku uzyskała tytuł doktora za pracę naukową zatytułowaną „Życie codzienne w twórczości B. Prusa”.

W latach 1926–1930 Karolina pracowała jako reporter i redaktor działu kulturalnego w Kurierze Polskim. Następnie, w okresie 1930–1939, publikowała recenzje teatralne oraz reportaże kulturalne w takich pismach jak Kurier Czerwony oraz Expres Poranny. Wraz z siostrą Stefanią Beylin pisała popularne powieści obyczajowe, wykorzystując pseudonimy „Karol Witkowicki” oraz „Charles B. Stephen”. Wśród ich publikacji znalazły się m.in. „Podwójne oblicze” (1930), „Pacjent dr. Julji” (1935), „Serca przy biurkach” (1935), „Fabryka młodości” (1936), „Głos wielkiej przygody” (1936), „Sprawa Joanny Dornowej” (1936) oraz „Ściśle tajne” (1938).

Karolina wzbogaciła również literaturę dziecięcą, wydając powieść „W świat” w 1934 roku oraz książkę „New York w pięć dni” w 1936 roku. Oprócz tego była tłumaczką wielu ważnych dzieł, takich jak „Źródło samotności” Radclyffe Hall, „Dzieje Klima Samgina” (1929, 1930), „Dzieło rodziny Artamonow” (1934) oraz „Moje uniwersytety” (1936) Maksima Gorkiego, a także „David Copperfield” Charlesa Dickensa (1927).

W czasie II wojny światowej mieszkała w Warszawie aż do 1942 roku, kiedy to została aresztowana przez Gestapo. Udało jej się jednak uciec z transportu więziennego i przez długi czas przebywała w ukryciu, przyjmując tożsamość Marii Maliszewskiej. W sierpniu 1942 roku skontaktowała się z Karoliną Beylin Zofią Irmą Wołk, która zaproponowała jej pracę jako nauczycielki w majątku Czartajew.

Po przybyciu do Chrołowic okazało się, że rodzina Wołków została deportowana do pracy przymusowej. W tej sytuacji Karolina zaczęła uczyć w majątku Frankopol, pod opieką pani Kamy Moczulskiej. Warto zaznaczyć, że udało jej się także przemycić (pod zmienionym nazwiskiem) siostrę Stefanię, która również rozpoczęła pracę jako nauczycielka w majątku Karskie.

W roku szkolnym 1943/44, w dworze frankpolskim, Kama Moczulska razem z siostrą Stefanią oraz szwagrem Romanem Żółkowskim zorganizowali szkołę, w której uczyła również Karolina Beylin. W kolejnych latach, od września 1944 do czerwca 1945, pracowała jako nauczycielka w Białej Podlaskiej, a następnie od czerwca 1945 do maja 1946 była związana z redakcją Kuriera Codziennego.

Od maja 1946 do sierpnia 1968 kierowała działem kulturalnym Expresu Wieczornego, będąc jego współzałożycielką. Współpracowała także z czasopismem Przekrój, gdzie regularnie publikowała w sekcji „Aktualności z myszką”. W 1968 roku przeszła na emeryturę, jednak jej twórczość nie przestała istnieć.

Karolina poświęciła większość swojej twórczości powojennej Warszawie z XIX i początku XX wieku, publikując takie książki jak „Opowieści warszawskie” (1954), „Tajemnice Warszawy z lat 1822–1830” (1956), „Jeden rok Warszawy 1875” (1959) i „Dni powszednie Warszawy w latach 1880–1900” (1967). Pod pseudonimem Maria Maliszewska wydała powieści „Mieszkamy na Puławskiej: powieść z życia powojennej Warszawy” (1948) oraz „Warszawa! Wysiadać!” (1949), a także książkę dla dzieci „My sami” (1948 – na podstawie J.K. Jerome).

Również tłumacząc, przyczyniła się do popularyzacji „Dzieł wybranych” Włodzimierza Korolenki (1952) oraz „Wielkich nadziei” Charlesa Dickensa (1953).

Karolina Beylin zmarła i została pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B35-3-4).

Odznaczenia

Karolina Beylin uzyskała szereg istotnych odznaczeń w uznaniu jej zasług i osiągnięć w różnych dziedzinach. W 1956 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Oprócz tego, wyróżniono ją również Orderem Sztandaru Pracy II klasy oraz Srebrną odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy”, co miało miejsce w 1960 roku. Jej działania na rzecz stolicy były tak znaczące, że w 1973 roku otrzymała nagrodę miasta Warszawy za wkład w działalność publicystyczną.

---

Oceń: Karolina Beylin

---