Józefina Nowotna-Lachowicka

W 1935 roku zakończyła naukę na Wydziale Społecznym w Szkole Nauk Politycznych, co stanowiło fundament jej przyszłej kariery zawodowej. W obliczu wybuchu II wojny światowej, Józefina wszechstronnie zaangażowała się w działalność ruchu oporu, przyjmując pseudonim Inka, pod którym była znana w środowiskach opozycyjnych. Po wojnie, podjęła długą drogę do Europy Zachodniej, gdzie uzyskała doktorat na Uniwersytecie w Strasburgu.

Osiedlając się w Wielkiej Brytanii, rozpoczęła pracę w Ministerstwie Prac Kongresowych, a po zakończeniu działań wojennych, aktywnie brała udział w pracach Intertim Treasury Committee for Polish Questions. Przez wiele lat sprawowała funkcję przewodniczącej Rady Pomocy Uchodźcom Polskim oraz była członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. W 1980 roku przeszła na emeryturę, jednak nie zaprzestała działalności publicznej.

Józefina Nowotna-Lachowicka była osobą, która wniosła istotny wkład w pomoc polskim emigrantom oraz w działalność organizacji dyplomatycznych polsko-brytyjskich. W uznaniu jej zasług, polski rząd na emigracji uhonorował ją w 1980 roku Krzyżem Kawalerskim, a rok później, w 1989 roku, przyznał jej Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Dodatkowo, 29 października 1992 roku, królowa Elżbieta II odznaczyła ją krzyżem Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE), co symbolizuje jej wkład i znaczenie w historii zarówno Polski, jak i Wielkiej Brytanii.