Tadeusz Alfred Lazzarini, urodzony 29 marca 1913 roku w Warszawie, to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiej geodezji. Swoje życie zawodowe poświęcił tej dziedzinie nauki, zdobywając uznanie jako wybitny geodeta.
Jego kariera zakończyła się w Warszawie, gdzie zmarł 30 września 1986 roku. Lazzarini to nie tylko imię i nazwisko, ale również symbol ambitnych dążeń do zgłębiania wiedzy geodezyjnej w Polsce.
Młodość i edukacja
Tadeusz Lazzarini był osobą, która spędziła część swojego życia na rozwijaniu swoich umiejętności i zdobywaniu wiedzy. Był synem Augusta i jako młody chłopak, odbył naukę w Korpusie Kadetów w Rawiczu. W 1938 roku zdołał ukończyć studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej, co pozwoliło mu uzyskać tytuł inżyniera mierniczego.
Po zakończeniu studiów, Tadeusz Lazzarini odbył staż, który związany był z budową zbiornika wodnego, znanego jako Jezioro Czchowskie, znajdującego się na Dunajcu w Czchowie. Jego doświadczenia zdobyte w tym okresie stanowiły istotny krok w kierunku dalszej kariery.
Praca naukowa
Tadeusz Lazzarini był wyjątkową postacią w świecie geodezji i nauk technicznych. Od roku 1945 związał swoje życie zawodowe z wydziałem, który ukończył, noszącym wówczas nazwę Wydziału Geodezji i Kartografii. Początkowo wykładał geodezję I, a po uzyskaniu w 1951 roku stopnia doktora nauk technicznych, przeszedł do nauczania geodezji II oraz geodezyjnych pomiarów przemieszczeń.
W tym samym okresie Lazzarini objął stanowisko kierownika Katedry Geodezyjnych Pomiarów Szczegółowych, gdzie skupił się na badaniach przemieszczeń budowli. Jego działalność naukowa i dydaktyczna przyniosła wiele korzyści dla rozwoju tej dziedziny.
Rok 1953 to czas, kiedy Tadeusz Lazzarini po raz pierwszy został dziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii na Politechnice Warszawskiej, a jego kadencja trwała do 1955 roku. Następnie pełnił tę funkcję ponownie w latach 1962–1964 oraz 1969–1971. W 1955 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a dziewięć lat później profesora zwyczajnego. W 1970 roku objął kierownictwo zespołu dydaktycznego na tym wydziale.
Równolegle do pracy na Politechnice Warszawskiej, Lazzarini prowadził wykłady także na innych uczelniach. W latach 1952–1953 uczył na Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie, a od roku 1958 do 1962 w Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie wrócił jeszcze w latach 1976–1978. Jego międzynarodowa działalność edukacyjna obejmowała również wykłady na Uniwersytecie w Bagdadzie w latach 1966–1967 oraz w Nowym Brunszwiku w roku 1974.
Działalność społeczna
W marcu 1945 roku odbyło się organizacyjne zebranie Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej, w którym uczestniczył Tadeusz Lazzarini. Na walnym zgromadzeniu tego związku pełnił rolę sekretarza.
W 1966 roku rozpoczął sześciolatnią kadencję jako członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Geodetów Polskich, gdzie był przewodniczącym Sekcji Naukowej Geodezji Inżynieryjnej.
Przez dwadzieścia lat angażował się w działalność Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, będąc tam delegatem Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W tej roli miał znaczący wpływ na rozwój geodezji w Polsce.
Oprócz tego, w latach 1969–1972 był wiceprzewodniczącym 6 Komisji Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG) „Geodezja Inżynieryjna”. Jego zaangażowanie zostało docenione poprzez przyznanie międzynarodowego dyplomu uznania.
W 1977 roku Tadeusz Lazzarini został uhonorowany tytułem Członka Honorowego Stowarzyszenia Geodetów Polskich, co stanowi zwieńczenie jego znaczącej działalności w obszarze geodezji.
Dorobek naukowy
Tadeusz Lazzarini był prekursorem w dziedzinie pomiarów przemieszczeń, który wypracował jednolitą metodologię wykorzystującą zasady metod najmniejszych kwadratów. Jego osiągnięcia obejmują liczne opracowania naukowe, w tym aż osiem podręczników akademickich oraz skrypty, które miały znaczący wpływ na rozwój tej dziedziny.
Jako promotor, Tadeusz Lazzarini kierował dziewięcioma przewodami doktorskimi, co dodatkowo podkreśla jego aktywną rolę w kształceniu kolejnych pokoleń specjalistów. Jego prace zostały przetłumaczone na wiele języków, co świadczy o ich uniwersalnym znaczeniu i zastosowaniu w różnych kontekstach naukowych.
Opracowania tego wybitnego naukowca wsparły liczne badania, a także zyskały uznanie wśród zagranicznych badaczy w takich krajach jak Niemcy, ZSRR, Czechosłowacja, Wielka Brytania, Austria oraz Bułgaria, tworząc tym samym trwałe fundamenty dla dalszych poszukiwań w tej dziedzinie.
Życie osobiste
Tadeusz Lazzarini był mężem Ireny z Cynarskich, która zmarła w 1991 roku. Jego życie zakończyło się w Warszawie, gdzie znalazł swój ostatni spoczynek. Pochowano go na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 29-5-1,2,3.
Ordery i odznaczenia
Tadeusz Lazzarini był osobą, której działalność została uhonorowana licznymi odznaczeniami. Wśród nich znajdują się:
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 29 września 1955),
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (otrzymany 19 stycznia 1955),
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”,
- Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”,
- Złota Odznaka Honorowa NOT,
- Złota Odznaka Honorowa SGP.
Przypisy
- Ancestry Stories [online], www.ancestry.com [dostęp 09.04.2024 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: ROMANOWSCY I ŻURKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.12.2019 r.]
- M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19.01.1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
- M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Samuel Eilenberg | Renata Siuda-Ambroziak | Józefa Gagatnicka | Myron Mathisson | Józefina Nowotna-Lachowicka | Maria Ewa Kamińska | Jerzy Kremky | Irena Kotowicz-Borowy | Franciszek Błoński (botanik) | Magdalena Borsuk-Białynicka | Paweł Żmudzki | Przemysław Rybka | Andrzej Majewski (pedagog) | Katarzyna Górak-Sosnowska | Andrzej Sukiennicki | Gereon Iwański | Apolonia Anna Wrzesińska | Jolanta Skangiel-Kramska | Andrzej Biernat (historyk) | Anna KłosOceń: Tadeusz Lazzarini