Józef Szabliński

---

Życiorys

Józef Szabliński dorastał w rodzinie Orłowskich, a jego przyrodnim bratem był znany skrzypek Antoni Orłowski. Edukację muzyczną rozpoczął na Wydziale Nauki i Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Już 17 grudnia 1824 roku zaprezentował swoje umiejętności w trio waltornistów w ramach popisu uczniów Instytutu Muzyki i Deklamacji, zyskując tym samym publiczną pochwałę od władz rządowych.

W okresie od 1826 do 1830 roku, Szabliński prowadził zajęcia z zakresu gry na instrumentach dętych blaszanych w Szkole Głównej Muzyki. Równocześnie występował jako chórzysta w Operze Warszawskiej. Lata 1834–1836 przyniosły mu możliwość występów w Kwartecie Resursy, gdzie jeszcze bardziej rozwijał swoje umiejętności muzyczne.

W 1837 roku objął stanowisko pierwszego wiolonczelisty w Teatrze Wielkim w Warszawie. Jego interpretacje solowe w operach Stanisława Moniuszki zasługiwały na uznanie wśród publiczności. Dodatkowo, występował w kwartecie smyczkowym pod przewodnictwem Kazimierza Baranowskiego, co również podkreślało jego umiejętności interpretacyjne.

W 1859 roku Szabliński miał zaszczyt grać obok wybitnego skrzypka Henri Vieuxtempsa, który odwiedził Warszawę. Był także mentorem wielu młodych muzyków, w tym Ignacego Komorowskiego, któremu udzielał lekcji gry na wiolonczeli.

W latach 1861–1862 wykładał grę na basetli w Warszawskim Instytucie Muzycznym, a w 1865 roku aktywnie uczestniczył w porankach muzycznych organizowanych przez „Gazetę Muzyczną i Teatralną”. Niestety, w 1870 roku jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, co skłoniło go do wycofania się z aktywności artystycznej. Ostatecznie, Józef Szabliński został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W dorobku artystycznym Szablińskiego znajduje się m.in. kompozycja „Romans na wiolonczelę”, która wpisuje się w jego szeroką działalność jako muzyka i pedagoga.

---

Oceń: Józef Szabliński

---