Józef Brzowski

Brzowski przyszedł na świat w domu przy ulicy Leszno w Warszawie, w rodzinie Karola Brzowskiego i Tekli Przeździeckiej. Jego chrzest odbył się w warszawskim kościele św. Andrzeja, 18 kwietnia 1805 roku. Wczesną edukację muzyczną zaczął w Liceum Warszawskim, przeszedł następnie pod opiekę swojego szwagra, Karola Kurpińskiego. Uczył się harmonii u W. Würfla, a także gry na wiolonczeli u J. Wagnera w warszawskim konserwatorium, gdzie doskonalił swoje umiejętności gry na fortepianie.

W 1824 roku rozpoczął swoją karierę jako wiolonczelista w orkiestrze operowej. Dwa lata później, w 1827 roku, Brzowski pełnił funkcję korepetytora w balecie oraz asystenta dyrygenta. W latach 1830–1833 sprawował obowiązki dyrygenta opery i baletu w stolicy. Jednak około 1833 roku, zrezygnował z działalności teatralnej, decydując się na intensywną pracę kompozytorską.

W latach 1836–1837 występował z sukcesami we Francji i Niemczech. Zyskał uznanie jako pedagog, dzięki osiągnięciom pianistycznym swojej córki, Jadwigi Brzowskiej-Méjean. W 1857 roku Brzowski rozpoczął współpracę z czasopismem „Ruch Muzyczny”, a cztery lata później objął stanowisko inspektora w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Od 1866 prowadził również klasę fortepianu dla śpiewaków, a jego działalność artystyczna obejmowała cykliczne wyjazdy do Brukseli, gdzie prezentowano z sukcesem kilka jego kompozycji, w tym msze, kantatę oraz Te Deum.

Jego twórczość, w tym opera o bohaterze Flandrii Jacobie van Artevelde, zatytułowana Ruvaert Flandrii czyli Piwowar z Gandawy, spotykała się z różnorodnymi opiniami, zarówno z uznaniem, jak i ostrą krytyką. Brzowski był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany na arenie krajowej oraz międzynarodowej, m.in. w Belgii i Hiszpanii. Mimo swoich osiągnięć, po śmierci niestety popadł w zapomnienie.