Ireneusz Kukliński

Medycyna i zdrowie

Ireneusz Kukliński był ważną postacią w historii polskiej medycyny wojskowej. Urodził się 8 listopada 1880 roku w Warszawie, gdzie spędził również większość swojego życia, aż do śmierci, która miała miejsce 1 kwietnia 1955 roku w tym samym mieście.

W trakcie swojej kariery wojskowej pełnił funkcję podpułkownika lekarza w Wojsku Polskim II RP. Jego zaangażowanie nie ograniczało się jednak tylko do pierwszego okresu istnienia II Rzeczypospolitej, ponieważ po II wojnie światowej kontynuował służbę jako pułkownik w ludowym Wojsku Polskim.

Życiorys

Urodziny Ireneusza Kuklińskiego miały miejsce 8 listopada 1880 roku w Warszawie, gdzie przyszedł na świat jako syn Marcelego. Po zakończeniu edukacji wyższej w zakresie medycyny, uzyskał tytuł naukowy doktora. Po przywróceniu Polsce niepodległości, zdecydował się na służbę w Wojsku Polskim.

W karierze wojskowej Kukliński zaimponował, zdobywając awans do stopnia maja w korpusie oficerów sanitarnych lekarzy, a status ten przysługiwał mu od 1 czerwca 1919 roku. W kolejnych latach, 1 lipca 1923 roku, został awansowany na podpułkownika lekarza. W okresie lat 20. minionego wieku był przypisany do 1 batalionu sanitarnego w garnizonie Warszawa. W 1923 roku, jako oficer nadetatowy, pełnił funkcję szefa wydziału w Departamencie VIII Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a także w przyszłych latach, w 1928 oraz 1932, pracował w 1 Szpitalu Okręgowym.

W czasie II wojny światowej aktywnie uczestniczył w działaniach wojennych. Po wojnie został pułkownikiem w Ludowym Wojsku Polskim. Ostatecznie spoczął na cmentarzu Powązkowskim, gdzie jego miejsce pochówku znajduje się w kwaterze 177-2-21.

Ordery i odznaczenia

Ireneusz Kukliński był osobą, która zdobyła uznanie i nagrody za swoje osiągnięcia. Oto kilka kluczowych odznaczeń, które otrzymał:

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 20 grudnia 1946,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928.

Przypisy

  1. Ireneusz Kukliński [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 24.08.2022 r.]
  2. a b Cmentarz Stare Powązki: PETRYKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 15.05.2020 r.]
  3. Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 30.01.2016 r.]
  4. M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 144 „za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
  5. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 869.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 322.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 710.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 726.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 24, 1017.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 24, 1124.
  12. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1199.
  13. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 24.

Oceń: Ireneusz Kukliński

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:6