Hipolit Gibiński


Hipolit Gibiński to postać, która na stałe wpisała się w historię Polski jako major lekarz Wojska Polskiego. Urodził się 18 czerwca 1895 roku w Warszawie, co stanowiło początek jego skomplikowanej, lecz pełnej oddania życiowej drogi.

Niestety, los nie był dla niego łaskawy. Zginął wiosną 1940 roku w Charkowie, stając się jedną z licznych ofiar tragicznych wydarzeń, znanych jako zbrodnia katyńska. Jego dziedzictwo jako doktora nauk medycznych oraz żołnierza narodowych sił pozostaje ważnym elementem pamięci o tych, którzy walczyli i oddali swoje życie dla ojczyzny.

Życiorys

Hipolit Gibiński przyszedł na świat jako syn Arona oraz Michaliny, z domu Tiszner. Swoje wykształcenie zdobył na studiach lekarskich, gdzie ukończył je z tytułem doktora medycyny. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, z pełnym zaangażowaniem włączył się w działania wojenne, uczestnicząc w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Wówczas pełnił służbę w polowym szpitalu nr 201.

W roku 1926 przeszedł do szpitala wojskowego w Kielcach, a następnie został przydzielony do 1 pułku artylerii górskiej. W 1931 roku zmienił jednostkę, służąc w 1 pułku artylerii motorowej. Kontynuując swoją karierę wojskową, trafił do 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych, gdzie jego umiejętności i zaangażowanie pozwoliły mu na zajęcie stanowiska starszego lekarza, a później naczelnego lekarza pułku. Od 1937 do 1939 roku pełnił funkcję naczelnika w 83 pułku Strzelców Poleskich.

W marcu 1939 roku otrzymał awans na stopień majora, z chwilą nadania mu starszeństwa z 19 marca tegoż roku, uzyskując 15. lokatę w korpusie oficerów zdrowia, w grupie lekarzy.

Po rozpoczęciu II wojny światowej, w czasie kampanii wrześniowej oraz agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939, Hipolit Gibiński został zatrzymany przez Sowietów i osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku tragicznie zakończył swoje życie, gdyż padł ofiarą mordu dokonanego przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Jego ciało zostało potajemnie pochowane w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku miejsce to nosi miano Cmentarza Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Hipolit figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 647.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, dokonał pośmiertnego awansu Hipolita Gibińskiego na stopień podpułkownika. Ogłoszenie tego awansu miało miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, podczas uroczystych obchodów pod hasłem „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W maju 2009 roku, w ramach inicjatywy „Katyń… pamiętamy” oraz „Katyń… Ocalić od zapomnienia”, przed Zespołem Szkół Samorządowych nr 4 w Limanowej zostało zasadzono Dąb Pamięci, który honoruje postać Hipolita Gibińskiego.

Odznaczenia

Hipolit Gibiński, znany ze swoich zasług, był wielokrotnie odznaczany za swoje dokonania. Do jego wyróżnień należą:

  • srebrny Krzyż Zasługi,
  • medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 13 [dostęp 22.10.2024 r.]
  2. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 17.09.2024 r.]
  3. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 26.08.2024 r.]
  4. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 28.08.2024 r.]
  5. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 15.09.2023 r.]
  6. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie.
  7. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. 132.
  8. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. LXXIV.
  9. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 303. ISBN 83-7001-294-9.
  10. Rybka i Stepan 2006, s. 647.
  11. Rybka i Stepan 2006, s. 373.

Oceń: Hipolit Gibiński

Średnia ocena:4.95 Liczba ocen:19