Bolesław Ałapin

---

Życiorys

Bolesław Ałapin przyszedł na świat w żydowskiej rodzinie o zasymilowanych korzeniach. Był synem Jana Ałapina, znanego lekarza dermatologa (1873–1934), oraz Stefanii z Dreherów (1878–1942). Świeże spojrzenie na świat zdobywał w Gimnazjum im. Mikołaja Reja, a w 1931 roku rozpoczął naukę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie swoich studiów aktywnie uczestniczył w pracach anatomicznych w ramach szpitala na Czystem, a także działał w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Po ukończeniu studiów, które zakończył uzyskaniem dyplomu lekarza w czerwcu 1937 roku, uzyskał prawo do wykonywania zawodu w marcu 1939. Następnie pełnił funkcję asystenta wolontariusza na oddziale neurologicznym wspomnianego szpitala.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, 8 września 1939 roku, z własnej woli wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie służył jako sierżant podchorąży w Szpitalu 111a. Po pewnym czasie udało mu się dotrzeć do Lwowa, gdzie podjął pracę w lokalnej klinice neurologiczno-psychiatrycznej. Przez okres od lutego 1940 do lipca 1941 pełnił funkcję ordynatora w Szpitalu Psychiatrycznym w Kulparkowie. W 1941 roku powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował swoją pracę w oddziale neurologicznym Szpitala na Czystem, który wówczas znajdował się na terenie getta, pod czujnym okiem Eufemiusza Hermana.

W 1942 roku udało mu się przeżyć brutalną akcję deportacyjną, po czym przez wiele miesięcy ukrywał się. W 1943 roku wstąpił do oddziału partyzanckiego Tadeusza Sztumberka-Rychtera. Po rozwiązaniu oddziałów AK w Zamojszczyźnie w lipcu 1944 roku związał się z Armią Berlinga. Niestety, w sierpniu został aresztowany przez NKWD i deportowany do obozu w Riazaniu, a stamtąd przeniesiony do Diagilewa, a następnie do Czerepowca w pobliżu Wołogdy. W październiku 1947 roku przewieziono go do obozu przejściowego w Brześciu nad Bugiem, gdzie otrzymał zaświadczenie repatriacyjne.

W latach 1948 do lipca miał okazję pracować w Ubezpieczalni Społecznej w Łodzi, a następnie jako wolontariusz w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Warszawie. W 1951 roku awansował na stanowisko starszego asystenta, a w czerwcu 1952 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. Od września 1952 roku był ordynatorem oddziału obserwacyjnego w Tworkach. Jego umiejętności i wiedza zostały docenione w 1962 roku, kiedy to otrzymał tytuł docenta. W tym samym roku objął stanowisko ordynatora oddziału psychosomatycznego w Szpitalu Wolskim, a cztery lata później stał się samodzielnym pracownikiem naukowym Instytutu Psychoneurologicznego. Po dramatycznych wydarzeniach marca 1968 stracił swoją posadę.

W 1969 roku, podczas kongresu psychiatryczno-neurologicznego w Belgii, postanowił pozostać na emigracji. W latach 1972-1973 pracował w różnych placówkach medycznych, w tym w Horton Hospital w Epsom oraz Hill End Hospital w St Albans. Po przejściu na emeryturę w 1981 roku, spędził ostatnie lata swojego życia borykając się z ciężką chorobą. Zmarł w 1985 roku na skutek udaru mózgu. Jego prochy znalazły spoczynek w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie.

Bolesław Ałapin był również autorem wielu ważnych prac naukowych, w szczególności dotyczących problematyki alkoholizmu oraz psychofarmakologii.

Życie prywatne

„W 1935 roku Bolesław Ałapin związał się z Stanisławą Grynbaum, będącą jego koleżanką z czasów studiów, która była córką Ireny Grywińskiej. Niestety, w trakcie II wojny światowej, ich drogi się rozeszły, a w 1948 roku uzyskali rozwód. Po powrocie do kraju, Bolesław zawarł związek małżeński z Stanisławą Sznaper-Zakrzewską, z którą wziął ślub 20 maja 1950 roku. Ten związek również nie przetrwał, kończąc się w lutym 1954 roku. Z małżeństwa z Stanisławą Sznaper-Zakrzewską przyszła na świat córka Wilga (Zakrzewska), która zdobyła uznanie jako brydżystka. Trzecią żoną Ałapina była Ewa Szachnowska, z którą ożenił się w 1954 roku.

Wybrane prace

Prezentacja wybranych prac Bolesława Ałapina ukazuje jego zaangażowanie w badania nad problematyką uzależnień. Do istotnych publikacji należą:

• Pięćset przypadków alkoholizmu u kobiet, Warszawa: Społeczny Komitet Przeciwalkoholowy, 1965,
• Alkoholizm i toksykomanie, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1968.

---

Oceń: Bolesław Ałapin

---