Ksawery Watraszewski


Ksawery Watraszewski, znany również pod swoim pseudonimem Franciszek Habdank, to postać o bogatym życiorysie, która ma szczególne miejsce w historii medycyny polskiej.

Urodził się 6 grudnia 1853 roku w Warszawie, gdzie również spędził swoje ostatnie chwile, podążając za zmarł 23 czerwca 1929 roku.

W ciągu swojego życia zdobył renomę jako specjalista w dziedzinie dermatologii oraz wenerologii, z naciskiem na syfilidologię, co oznacza, że zajmował się badaniem i leczeniem chorób przenoszonych drogą płciową.

Oprócz swoich osiągnięć medycznych, Watraszewski był także spirytystą, co wskazuje na jego zainteresowania wykraczające poza tradycyjne ramy naukowe. Jego życie i praca są przykładem połączenia medycyny z duchowością, co czyni go postacią wyjątkową w polskiej historii.

Życiorys

Urodziny Ksawerego Watraszewskiego miały miejsce w 1853 roku. Był on synem znanego obywatela ziemskiego, Marcelego Watraszewskiego, który zmarł w 1902 roku, oraz Teodory Marianny z Lemańskich, urodzonej w 1833 roku i zmarłej w 1881 roku.

W latach 1872–1879 studiował medycynę na Uniwersytecie Dorpackim. Zaczynając od 1876 roku, pracował jako asystent kliniki chirurgicznej, gdzie miał zaszczyt uczyć się pod okiem Ernsta von Bergmanna. W okresie wojny serbsko-tureckiej oraz w czasie wojny turecko-rosyjskiej w 1877 roku, pełnił funkcję lekarza, co świadczyło o jego zaangażowaniu w praktykę medyczną. W 1879 roku uzyskał stopień doktora w Dorpacie.

Po ukończeniu studiów, udał się do Paryża oraz Wiednia, aby specjalizować się w dziedzinie dermatologii oraz syfilidologii. Jego powrót do Warszawy w 1881 roku zaowocował objęciem stanowiska ordynatora w Szpitalu Ujazdowskim. Z biegiem lat, od 1883 roku, piastował rolę lekarza naczelnego w Szpitalu Chorób Skórnych i Wenerycznych św. Łazarza.

W ramach swojej pracy w szpitalu, Watraszewski odegrał kluczową rolę w otworzeniu różnych oddziałów, w tym dla chorób kobiecych, płucnych oraz oddziału światłoleczniczego. Jego działania przyczyniły się do większej odwagi wśród ludności do ujawniania problemów zdrowotnych związanych z chorobami wenerycznymi.

Był również aktywnym członkiem życia naukowego i kulturalnego w Warszawie, pełniąc funkcję przewodniczącego komitetu redakcyjnego czasopisma „Zagadnienia Metapsychiczne”. Jako prezesa Stowarzyszenia Filistrów Konwentu Polonia, a także honorowego prezesa Polskiego Towarzystwa Metapsychicznego w Warszawie, miał znaczący wpływ na rozwój tego ruchu. Dodatkowo, był członkiem komisji rewizyjnej w Spółce Akcyjnej Towarzystwa Ubezpieczeń „Piast”.

W 1923 roku, 2 maja, odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, co podkreślało jego osiągnięcia i wkład w polską służbę zdrowia. Nie był to jednak jedyny zaszczyt, którym się cieszył, gdyż był kawalerem innych odznaczeń.

Na końcu swojego życia, zmarł w Warszawie w nocy z 22 na 23 czerwca 1929 roku. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz Powązkowski w Warszawie, gdzie spoczywa w kwaterze 21-5-24/25.

Wybrane prace

Prezentujemy wybrane prace Ksawerego Watraszewskiego, które ukazują jego zainteresowania oraz osiągnięcia w zakresie duchowości i mediów. W jego dorobku znajdują się znaczące publikacje, które zasługują na szczegółowe omówienie:

  • Z tajemnych dziedzin ducha. Spostrzeżenia i uwagi (Warszawa, 1917),
  • Z zaświatów… Rewelacje medjalne, ich istota i znaczenie (Warszawa, 1923).

Przypisy

  1. Z tajemnych dziedzin ducha: spostrzeżenia i uwagi [online], polona.pl [dostęp 07.11.2019 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: WATRASZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 22.06.2018 r.]
  3. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926 r., s. 30.
  4. Ś. p. dr med. Ksawery Watraszewski. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 171, s. 9, 24.06.1929 r.
  5. Ś. p. dr med. Ksawery Watraszewski. Nekrologi. „Kurier Warszawski”. Nr 172, s. 8, 12, 25.06.1929 r.
  6. Marceli Watraszewski. Tygodnik Illustrowany nr 31, s. 619, 1902 r.
  7. Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat: Verlag von C. Mattiesen, 1889 r., s. 676.

Oceń: Ksawery Watraszewski

Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:5