Henryk Altman

---

Życiorys

„Henryk Altman był synem inżyniera chemika Chaima. Już od 1912 roku angażował się w działalność Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Młot”, a od roku 1913 związał się z PPS-Lewicą. W 1923 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Wyższej Szkole Dziennikarskiej.

W czasie I wojny światowej zorganizował Koło Akademickie PPS-Lewicy, a także wspierał działanie związków zawodowych. Był stałym współpracownikiem pisma „Głos Robotniczy,” które reprezentowało PPS-Lewicę. Brał także aktywny udział w pracach Międzypartyjnej Rady Robotniczej. W latach 1916–1917 pełnił rolę sekretarza Robotniczej Rady Gospodarczej, utworzonej przez PPS-Lewicę. Od końca 1917 roku aż do 10 listopada 1918 roku był więziony przez Niemców najpierw w Warszawie, a następnie w Modlinie.

Po odzyskaniu wolności zaangażował się w organizowanie warszawskiej Rady Delegatów Robotniczych, a 16 grudnia 1918 wziął udział w I Zjeździe Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), która od 1925 roku znana była jako KPP. W marcu 1919 roku Centralny Komitet KPRP delegował go do Lublina, gdzie pracował w redakcji „Prawdy Komunistycznej”. W kwietniu 1921 roku został sekretarzem generalnym Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych.

W latach 1922–1927 zasiadał w zarządzie warszawskiej Kasy Chorych. W latach 1925–1939 pełnił funkcję sekretarza generalnego Związku Zawodowego Nauczycieli Średnich Szkół Żydowskich. Od 1928 roku był członkiem Centralnego Wydziału Zawodowego oraz Centralnego Wydziału Inteligenckiego KC KPP. W 1932 roku brał udział w Kongresie Międzynarodówki Pracowników Oświatowych, który odbył się w Paryżu, gdzie został członkiem Komitetu Wykonawczego.

W październiku 1937 roku brał udział w VI Zjeździe KCZZ, gdzie utworzył trzyosobową frakcję komunistyczną. Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, udał się na Wołyń, zajęty przez ZSRR. Po 22 czerwca 1941 roku ewakuował się w głąb ZSRR, gdzie pracował jako nauczyciel. W październiku 1943 roku został naczelnikiem Wydziału Wydawniczego w Komitecie do Spraw Dzieci Polskich w ZSRR ZPP.

Od lipca 1944 roku mieszkał w Chełmie, a później w Lublinie, gdzie pracował w Resorcie Pracy i Opieki Społecznej jako kierownik Departamentu Ubezpieczeń Społecznych i Pracy PKWN. W latach 1945–1951 był delegatem w Radzie Administracyjnej Międzynarodowego Biura Pracy oraz członkiem delegacji na Zgromadzenie Ogólne ONZ. Od sierpnia 1952 do 1965 pełnił stanowisko dyrektora naczelnego Archiwów Państwowych.

Henryk Altman był również członkiem rady naukowej Instytutu Historii PAN, Zakładu Historii Partii przy KC PZPR oraz Zakładu Historii Stosunków Polsko-Radzieckich. Był autorem haseł znajdujących się w Słowniku biograficznym działaczy polskiego ruchu robotniczego. Ostatecznie został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 33C-4-2).

Odznaczenia

Henryk Altman zasłużył na wiele wyróżnień w swojej karierze, które są świadectwem jego wkładu i zaangażowania w życie społeczne oraz polityczne Polski. Otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi jedno z najwyższych odznaczeń w kraju, przyznawane za wybitne zasługi dla narodu.

Wśród przyznanych mu odznaczeń znajdują się także Order Sztandaru Pracy I i II klasy, które honorują osoby z wyjątkowym dorobkiem w dziedzinie pracy oraz odpowiedzialności społecznej. Dodatkowo, Order Krzyża Grunwaldu II klasy został mu nadany na mocy uchwały Krajowej Rady Narodowej z dnia 3 stycznia 1945 roku, co podkreśla jego znaczenie w historii Polski.

Nie można zapomnieć o Medalu 10-lecia Polski Ludowej, który również znalazł się wśród jego odznaczeń. Wyróżnienia te stanowią ważny element jego życia i działalności, ukazując głębokie zaangażowanie i poświęcenie dla kraju.

Życie prywatne

Henryk Altman, od roku 1919, był związany małżeństwem z Estera, znaną z aktywności w Komunistycznej Partii Polski (KPP) oraz Miejskim Ośrodku Pomocy Rodzinie (MOPR), której pełne nazwisko brzmiało Szafran.

---

Oceń: Henryk Altman

---