Eugeniusz Koszutski

---

Życiorys

W wieku około 20 lat, Eugeniusz Koszutski zakończył swoją edukację w szkole baletowej z siedzibą w Warszawie, co miało miejsce w roku 1895. Szybko po tym, jego talent został dostrzegnięty, a on sam otrzymał angaż w zespole baletowym Warszawskich Teatrów Rządowych. W 1901 roku awansował na koryfeja, zajmując coraz ważniejsze miejsce w polskim świecie baletowym.

Od 1902 roku związany był z grupą Juliana Myszkowskiego, prezentując swoje umiejętności taneczne, między innymi w Lublinie. Jego kariera szybko nabrała tempa; w 1905 roku występował w Kijowie, a następnie jego ścieżka artystyczna poprowadziła go do teatrów we Lwowie, a także do Krakowa, gdzie umacniał swoją pozycję jako tancerz.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 1918–1922 Koszutski przeniósł się do Krakowa. Tam aktorska droga zaprowadziła go do Teatru Powszechnego oraz operetki, gdzie nie tylko tańczył, ale również rozwijał swoje umiejętności choreograficzne. W Warszawie przynależność do zespołów takich jak operetka, a także rewiowe teatry, umożliwiła mu szeroką współpracę jako choreograf i reżyser.

Wśród jego znaczących projektów znalazły się takie produkcje jak Teatr Nowości (1927–1928), Uśmiech Warszawy (1930), Ananas (1931–1932), Banda (1932–1933), Cyganeria (1933), Cyrulik Warszawski (1936) oraz Buffo (1939). Koszutski był także związany z Teatrami: Polskiego, Małego (1993–1933), Narodowego (1934) oraz Letniego (1936, 1938). W 1929 roku jego talent zaowocował występami w lwowskim teatrze Gong.

Koszutski nie ograniczał się jedynie do pracy w teatrach. Prowadził własny zespół baletowy, znany jako Koszutsky Girls, do którego choreografii wprowadzał swoje oryginalne pomysły, a zespół często pojawiał się w filmach. Współpracował przy licznych projektach filmowych, w tym jako choreograf do takich dzieł jak Straszny dwór (1936), Ada! To nie wypada! (1936), Dodek na froncie (1936), Halka (1937) czy Szczęśliwa trzynastka (1938).

W czasie II wojny światowej, mimo trudnych okoliczności, Koszutski przetrwał, pracując jako kelner w kawiarni Na Antresoli w Warszawie. Po wojnie podjął się reżyserowania oraz odgrywania mniejszych ról w Teatrze Syrena w Łodzi, pozostając aktywny w artystycznym życiu miasta.

Swoje życie osobiste dzielił z dwiema żonami: najpierw z aktorką Pauliną Koszutską, której ślub miał miejsce około 1900 roku, a później ze Stanisławą Podkowicz. Koszutski pozostaje postacią znaczącą w Polskim teatrze i balecie, a jego wkład w te dziedziny pozostaje nieoceniony.

Filmografia

Filmografia Eugeniusza Koszutskiego przedstawia jego różnorodne role w polskich filmach, począwszy od najwcześniejszych produkcji. Oto dokładne zestawienie jego osiągnięć aktorskich:

• Rywale (1925),
• Dziesięciu z Pawiaka (1931),
• Sto metrów miłości (1932),
• Zabawka (1933) – gość na przyjęciu imieninowym Łatoszyńskiego,
• Romeo i Julcia (1933) – 2 role: fotograf oraz gość na przyjęciu u Koziegłowiczów,
• Każdemu wolno kochać (1933) – gość na przyjęciu u Sagankiewiczów,
• Dwanaście krzeseł (1933) – Repecki, mieszkaniec kamienicy,
• Pieśniarz Warszawy (1934) – choreograf w teatrze,
• Młody las (1934) – nauczyciel tańca w żeńskim gimnazjum,
• Co mój mąż robi w nocy… (1934) – robotnik,
• Wacuś (1935) – Antoni, portier w lombardzie,
• Manewry miłosne (1935) – gość w karczmie,
• ABC miłości (1935) – dentysta,
• Róża (film 1936) (1936) – wodzirej na balu,
• Papa się żeni (1936) – inspicjent w teatrze „Olimpia”,
• Pan Twardowski (1936) – chłop w majątku Twardowskiego,
• Mały marynarz (1936),
• Jadzia (1936) – klient w sklepie Malicza,
• Dodek na froncie (1936) – żołnierz rosyjski,
• Bohaterowie Sybiru (1936) – żołnierz Gienek,
• Ada! To nie wypada! (1936) – Tomasz, lokaj Dziewanowskiego,
• 30 karatów szczęścia (1936) – pogromca,
• Znachor (1937) – wodzirej na balu,
• Piętro wyżej (1937) – wodzirej na balu maskowym,
• Pan redaktor szaleje (1937),
• Trzy serca (1939) – gość na weselu Kasi i Goga,
• Czarne diamenty (1939) – górnik na zabawie,
• Biały Murzyn (1939) – gość na balu u Lipskich.

Wszystkie te filmy przyczyniają się do bogatego dziedzictwa kulturalnego polskiego kina, a postacie, które odgrywał Koszutski, pozostają w pamięci widzów.

---

Oceń: Eugeniusz Koszutski

---