Eugeniusz Kembrowski

---

Życiorys

Eugeniusz Kembrowski był osobą o bogatej historii życiowej. Urodził się jako syn Fortunata i Anny i rozpoczął swoją edukację w Zgierzu, gdzie uczęszczał do lokalnej szkoły. W 1919 roku, z odwagą jako jedyny uczeń Gimnazjum im. Staszica, uczestniczył w manifestacji Pierwszomajowej, co już na wczesnym etapie jego życia wskazywało na jego zaangażowanie w działalność społeczną.

Od 1925 roku aktywnie działał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), zyskując zaufanie i szacunek, co zaowocowało objęciem stanowiska sekretarza powiatowego PPS w Łowiczu. Jego kariera polityczna nabrała tempa, a podczas okupacji niemieckiej w Polsce wstąpił do Ruchu Poitycznego Polskiej Socjalistycznej (RPPS), gdzie pełnił funkcje sekretarza w różnych regionach, w tym Warszawie-Podmiejska-Prawobrzeżna oraz Warszawie-Podmiejska-Lewobrzeżna. Wtedy również objął stanowisko kierownika biura Sekretariatu Generalnego RPPS.

Jednakże trudne czasy nastały dla Kembrowskiego, gdy 6 grudnia 1944 roku został aresztowany przez Gestapo wraz z innymi działaczami. Po wojnie, od 25 lutego 1945 roku, stał się członkiem Rady Naczelnej PPS, a dzień później dołączył do Centralnego Komitetu Wykonawczego tej partii, pełniąc później rolę II sekretarza CKW PPS. Z uwagi na zawirowania polityczne, 22 września 1948 roku został przesunięty na zastępcę członka Rady Naczelnej oraz objął mandat poselski w Krajowej Radzie Narodowej (KRN).

Kolejny etap jego kariery rozpoczął się 19 lipca 1945 roku, gdy został funkcjonariuszem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). Został skierowany do pracy w bezpiece przez Józefa Cyrankiewicza, a szybko awansował na inspektora, a następnie starszego inspektora Gabinetu Ministra BP. Jego starania nie przeszły jednak bez echa – 27 grudnia 1945 roku nadano mu stopień podpułkownika Ludowego Wojska Polskiego (LWP).

Ostatecznie, po wielu kontrowersjach, 1 października 1951 roku został zwolniony z resortu bezpieczeństwa przez Stanisława Radkiewicza, z powodu rzekomo „niegodnego zachowania” podczas przesłuchania przez Gestapo. W wyniku tego wydalono go z PZPR, a 3 października 1951 roku usunięto go z Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, co doprowadziło do długiego okresu bezrobocia w jego życiu.

Jednakże jego kariera zawodowa nabrała nowego biegu w 1954 roku, gdy zatrudniono go na stanowisku starszego inspektora BHP w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych w Warszawie. W 1960 roku przyznano mu rentę specjalną, jednak nigdy nie zdecydował się na ubieganie się o rehabilitację. Warto również zaznaczyć, że był członkiem takich organizacji jak TUR, Stowarzyszenie Wolnomyślicieli Polskich oraz Związek Esperantystów.

Eugeniusz Kembrowski odszedł z tego świata, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera IIC28-2-22).

Ordery i odznaczenia

W życiu Eugeniusza Kembrowskiego odznaczenia mają szczególne znaczenie, jako wyróżnienia za zasługi. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń i orderów.

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945),
• Złoty Krzyż Zasługi (11 maja 1946),
• Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946).

---

Oceń: Eugeniusz Kembrowski

---