Barbara Dobrzyńska

Znana jest głównie z ról, które zagrała w spektaklach Teatru Telewizji. Wśród nich wymienić można takie tytuły jak Maskarada (1973), Nie mam nic do powiedzenia (1973), Stary, głupi i anioł (1976), RH inżynier (1978), Vatzlav (1989) oraz Pułapka (1990). Jej talent aktorski zaowocował również w filmie fabularnym Pensja pani Latter, który został wyreżyserowany przez Stanisława Różewicza.

Ważnym etapem w jej karierze była współpraca z Zespołem Pieśni i Tańca „Mazowsze”, w którym występowała jako chórzystka w latach 1968–1969. Następnie, będąc aktorką Teatru Żydowskiego w Warszawie, aktywnie angażowała się w życie teatralne stolicy od 1969 do 1973 roku. Występowała też na scenie Opery Wrocławskiej, gdzie zrealizowała blisko 30 przedstawień, potwierdzając swoje wykształcenie muzyczne.

Od 1973 do 2010 roku była integralną częścią zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. Ponadto, wystąpiła na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu w 1979 roku, gdzie nagrała dwie piosenki na płycie długogrającej Wytwórni Muza, zatytułowanej „Kołobrzeg 79 – A mnie się serce rwie do wojska” (LP SX 1714 Muza). Utwory te to: Białe płaszcze już nie w modzie (śpiew wraz z Barbarą Książkiewicz) oraz Gdy mężczyźni są na wojnie.

W 2010 roku uhonorowano ją Medalem Polonia Mater Nostra Est, co stanowi potwierdzenie jej wkładu w polską kulturę. Dobrzyńska wywodzi się z rodzin artystycznych, jej rodzicami byli znani aktorzy: Maria Fijewska-Dobrzyńska oraz Stanisław Dobrzyński.