Andrzej Zahorski

---

Życiorys

Andrzej Zahorski był wybitnym polskim historykiem, którego życie i osiągnięcia kształtowały się w młodości w Warszawie. Swoją edukację rozpoczął w IV Miejskim Gimnazjum Męskim im. gen. Jasińskiego, położonym przy ul. Skaryszewskiej 8. Ukończył studia na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł magistra w 1946 roku. Następnie obronił doktorat na UW w 1951 roku, pod opieką Janusza Wolińskiego. W 1955 roku objął stanowisko zastępcy profesora, a w 1958 roku uzyskał habilitację, co zaowocowało tytułem profesora nadzwyczajnego w 1966 roku oraz profesora zwyczajnego w 1974 roku.

Od 1958 roku Zahorski prowadził wykłady jako docent na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1961 roku pracował w Instytucie Historycznym UW, gdzie zajmował stanowisko docenta w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej i Najnowszej. W latach 1964-1969 był kierownikiem tej katedry, a następnie kierownikiem Zakładu Historii Nowożytnej Powszechnej i Polski od 1977 do 1980 roku. Pełnił również funkcję prodziekana Wydziału Historycznego UW w latach 1962-1964.

Jak wynika z materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, w okresie od 1967 do 1982 roku był kontaktem służbowym Służby Bezpieczeństwa, działając pod pseudonimem „Andrzej”. W latach 1947-1951 pełnił funkcję kustosza w Centralnej Bibliotece Wojskowej, a następnie w Muzeum Wojska Polskiego (1951-1954). Po tej kadencji pracował w Zarządzie Historyczno-Wojskowym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego oraz jako nauczyciel w liceum w latach 1946-1951. Zatrudniony był także w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk od 1955 do 1961 roku oraz jako docent w Wojskowej Akademii Politycznej im. F. Dzierżyńskiego w latach 1958-1961.

W latach 1982-1988 pełnił rolę prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego. W 1990 roku został dyrektorem Wojskowego Instytutu Historycznego, co potwierdziło jego znaczącą pozycję w środowisku akademickim i historycznym. Zahorski otwarcie przyczynił się do badań nad historią epoki napoleońskiej oraz historią Warszawy, stając się jednym z najważniejszych przedstawicieli w tej dziedzinie. Otrzymał wiele nagród za swoją działalność popularyzacyjną, w tym Nagrodę „Problemów” w 1989 roku.

Po śmierci Andrzej Zahorski został pochowany w Alei Zasłużonych naCmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-12). Jego zasługi dla polskiej historiografii oraz wkład w popularyzację wiedzy historycznej pozostają nie do przecenienia.

Ważniejsze prace

Andrzej Zahorski to wybitny polski historyk i autor, który pozostawił znaczący wkład w badania nad historią Polski i Europy, szczególnie w kontekście XVIII i XIX wieku. Jego prace koncentrują się na wpływie i dziedzictwie jednego z kluczowych okresów w historii Polski, jak również w Europie.

• 1959: Stanisław August polityk,
• 1964: Paryż lat rewolucji i Napoleona,
• 1970: Warszawa za Sasów i Stanisława Augusta,
• 1972: Historia Warszawy (wraz z Marianem M. Drozdowskim, pod red. Stanisława Herbsta),
• 1974: Spór o Napoleona we Francji i w Polsce,
• 1982: Napoleon (seria Biografie Sławnych Ludzi),
• 1988: Spór o Stanisława Augusta.

---

Oceń: Andrzej Zahorski

---