Kamienica Dulfusa w Warszawie

---

Opis

Kamienica Dulfusa, zlokalizowana w Warszawie, ma bogatą historię, która sięga czasów jej budowy. Wybudowana została przez Jurgę Baryczkę z myślą o składowaniu towarów, a także z przeznaczeniem na przyjmowanie kupców w pomieszczeniach gościnnych. Po roku 1641 przeszła w ręce rodziny Zalewskich, by w 1656 roku stać się ofiarą pożaru, spowodowanego przez Szwedów. Był to moment, w którym przestała być najstarszym murowanym budynkiem przy ulicy Freta, znanym jako Giełda.

Budowla została odbudowana, uzyskując formę narożnej kamienicy o trzech kondygnacjach i ośmiu osiach, co miało miejsce około roku 1733. W XVIII wieku, kamienica ta stała się własnością Jana Dulfusa, prezydenta Starej Warszawy, co znacząco wpłynęło na jej dalsze losy.

W latach 1764–1765, w jej murach gościł niezwykły osobnik – Bernard Gilly, mężczyzna o wzroście wynoszącym około 300 cm, który był wystawiany na pokaz mieszkańcom Warszawy za opłatą.

Na przełomie XVIII i XIX wieku w budynku mieszkała siostra księcia Józefa Poniatowskiego, co dodaje do jego historycznego znaczenia. Niestety, w czasie II wojny światowej, kamienica uległa zniszczeniu podczas bombardowań, a odbudowano ją w roku 1950 według projektu J. Dutkiewicza.

Przed wybuchem wojny, na wysokości pierwszego piętra, znajdowały się figury Najświętszej Marii Panny oraz św. Jana Nepomucena. Po wojnie nie zdecydowano się na ich odbudowę; w ich miejsce w niszach umieszczono rzeźby Cerery i Merkurego, które, jak się okazało, również zostały usunięte po kilku dziesięcioleciach.

---

Oceń: Kamienica Dulfusa w Warszawie

---