Zygmunt Rusinek

---

Życiorys

W 1912 roku Zygmunt Rusinek ukończył Gimnazjum Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Już w czasie nauki, w 1909, aktywnie działał w Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich oraz w Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość” (PET). W 1911 roku objął stanowisko szefa Sekcji Koronnej organizacji PET oraz został członkiem tzw. Centralizacji, która sprawowała władzę w trzech zaborach. Po roku, w 1912, rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od 1914 roku był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, gdzie również znalazł się w władzach naczelnych tej organizacji. Dodatkowo, równocześnie uczestniczył w „Zjednoczeniu” Towarzystwa Młodzieży Akademickiej. W latach 1916-1918 pełnił funkcję prezesa tego towarzystwa. W 1917 roku ukończył swoje studia, a w czerwcu 1918 roku opuścił szeregi „Zet-u”.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, podjął pracę w Ministerstwie Opieki Społecznej. Pełnił tam funkcję naczelnika Wydziału Ochrony Pracy w Rolnictwie. Wkrótce został członkiem PSL „Piast” i w latach 1922-1927 sprawował mandat posła na Sejm RP z ramienia tej partii. Po zakończeniu kadencji pracował w Ministerstwie Rolnictwa, a następnie w Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, gdzie zajmował się sprawami zagranicznymi.

W trakcie II wojny światowej próbował wydostać się do Wielkiej Brytanii. W 1942 roku został aresztowany na Węgrzech i umieszczony w obozie we Flossenbürgu. Po zakończeniu wojny osiedlił się na emigracji. W 1945 roku objął stanowisko prezesa Zjednoczenia Polskiego Uchodźstwa, najpierw w amerykańskiej strefie okupacyjnej, a następnie w trzech strefach okupacyjnych. W okresie od 1946 do 1949 roku był prezesem Zjednoczenia Polskiego Uchodźstwa Wojennego.

Następnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie związał się z Stronnictwem Ludowym „Wolność”. 7 kwietnia 1949 roku został ministrem bez teki w rządzie Tomasza Tomaszewskiego, a 20 lipca 1949 objął nowo powstałe Ministerstwo dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie. Funkcję tę sprawował również w rządach Romana Odzierzyńskiego (1950–1953) oraz Jerzego Hryniewskiego (1954).

W 1956 roku na stałe osiedlił się w Kanadzie, gdzie w pełni zaangażował się w życie Polonii. Został sekretarzem generalnym Kongresu Polonii Kanadyjskiej, a od 1965 roku był członkiem redakcji, a od 1972 roku redaktorem naczelnym „Głosu Polskiego”. Po długim okresie życia za granicą, w 1979 roku powrócił do Polski. Zmarł 19 stycznia 1984 roku w Warszawie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Powązkowski (136-2-3).

---

Oceń: Zygmunt Rusinek

---