Wojciech Zamecznik

---

Życiorys

Wojciech Zamecznik, syn Juliana, zdał maturę w warszawskim gimnazjum Wojciecha Górskiego przed rozpoczęciem II wojny światowej. Po zakończeniu walk zainicjował swoje kształcenie w szkolnictwie technicznym, konkretnie w szkole budowy maszyn Wawelberga. Niestety, w 1940 roku podczas łapanki ulicznej został aresztowany i deportowany do obozu w Auschwitz-Birkenau, gdzie przebywał do 1942 roku. Po powrocie do Warszawy rozpoczął studia na Wydziale Architektury Wnętrza w Zawodowej Szkole Budownictwa, kończąc je w 1944 roku z tytułem technika dekoratora. W międzyczasie zaangażował się w tajne komplety Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

Tuż po wojnie Zamecznik rozpoczął intensywną pracę twórczą, a w latach 1945–1947 był grafikiem w Biurze Odbudowy Stolicy. Jego pierwsze kroki w kierunku scenografii prowadziły do projektowania wystaw dla Teatru Małego w Warszawie. Współtworzył oprawę plastyczną wystawy w Muzeum Narodowym pt. „Warszawa oskarża” w maju 1945 roku, a jego projekt dla Pawilonu Czterech Kopuł – stworzonego w kooperacji ze stryjecznym bratem, Stanisławem Zamecznikiem – zrealizowanego w 1948 roku, zdobył nagrodę na I Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w 1952 roku.

Wojciech Zamecznik jest także znany jako jeden z czołowych plakacistów w Polsce, mający na swoim koncie ponad 200 zaprojektowanych plakatów. Na początku jego prace były malarskie, głównie w tematyce filmowej. W 1949 roku wprowadził fotografię do swoich projektów, zaczynając od fotomontaży, aby później przejść do stosowania techniki fotogramu. W 1950 roku wykonał plakat na Festiwal Filmów Radzieckich, w którym po raz pierwszy zastosował efekt rastra. Metoda ta była również użyta w plakatach do filmów, takich jak „Rodzina Sonenbrucków” z 1951 roku i „Celuloza”. Różnorodne techniki, takie jak prześwietlanie czy chemiczna obróbka zdjęć, były fundamentem jego projektów, które obejmowały filmy takie jak „Kobieta w oknie” (1958) czy „Proces został odroczony”. Za plakat „Pociąg” z 1959 roku artysta otrzymał nagrodę im. H. Toulouse-Lautreca na Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Paryżu w 1961 roku oraz dyplom za najlepszy plakat filmowy w São Paulo w 1962 roku.

W 1963 roku objął stanowisko docenta na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1960–1967 prowadził tam Pracownię Projektowania Fotograficznego na Wydziale Grafiki. Angażował się również w produkcję filmów animowanych, jak np. „Italia 61” (1961).

Wojciech Zamecznik zasłynął z poważnego i surowego stylu, który był wyraźnie dostrzegalny nawet w pozornie błahych tematach, takich jak plakaty cyrkowe (Cyrk, 1963). W jego twórczości pojawiały się jednak elementy humorystyczne, jak w przypadku plakatu do filmu „Nieznośna dziewczyna” (1957). Od 1950 roku był członkiem ZPAP, w 1963 roku przyjął członkostwo w Fédération Internationale de l’Art Photographique, a w 1964 roku w Alliance Graphique Internationale. Pełnił także funkcję redaktora tygodnika „Przegląd Kulturalny”, a także miesięczników „Fotografia” (od 1953 roku) i „Architektura” (od 1963 roku).

W życiu osobistym był mężem Haliny Stanisławy z Kuryłków (1919–1997) i ojcem dwóch synów: Juliusza oraz Pawła (1949–1987). Zmarł w Warszawie, a jego spoczynek znajduje się obok żony oraz syna Pawła na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C2-4-2).

Ordery i odznaczenia

Wojciech Zamecznik został uhonorowany tymi prestiżowymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi i wkład w rozwój kraju.

• złoty Krzyż Zasługi, przyznany 11 lipca 1955 roku,
• medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 19 stycznia 1955 roku.

---

Oceń: Wojciech Zamecznik

---