Stefan Bakałowicz

W swoich pierwszych krokach w malarstwie kształcił się pod okiem Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie kontynuował edukację w prestiżowej petersburskiej Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1882 roku otrzymał stypendium umożliwiające mu podróż do Rzymu, gdzie postanowił osiedlić się na stałe. Spędził tam ponad sześćdziesiąt lat, tworząc dzieła, które zyskały uznanie na międzynarodowej scenie artystycznej.

Choć zapisał się w pamięci współczesnych jako artysta wyjątkowy, prywatnie unikał życia publicznego, preferując bliskość rodziny. Jego jedynym bliskim przyjacielem był Henryk Siemiradzki, którego wpływy miały ogromne znaczenie w jego twórczości, szczególnie w zakresie tematyki antycznej. Regularnie odwiedzał salon Siemiradzkiego, będąc w kontakcie z przedstawicielami polskiej kolonii artystycznej w Rzymie.

W 1903 roku zaprezentował swoje prace na pierwszej wystawie w Warszawie, a w 1936 roku zajął się działalnością w Polskiej Organizacji Artystów Plastyków „Kapitol”. Obok działalności w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, również wystawiał w Rosji, gdzie pomimo trudnych recenzji ze strony W. Stasowa, zdobył uznanie oraz tytuł akademika, a jego prace zyskały szerokie grono nabywców.

W wieku 90 lat artysta odszedł w Rzymie, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Campo Verano. W swojej twórczości Bakałowicz koncentrował się na scenach rodzajowych z życia starożytnego Rzymu, Grecji oraz Egiptu, co odzwierciedla wpływ malarstwa Alma-Tademy. Ważne dla jego pracy były również inspiracje płynące z powieści „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza oraz odkryciami archeologicznymi w Pompejach.

Artysta, tworzący w stylu akademickim, cechował się precyzją w odwzorowywaniu detali oraz bogatą kolorystyką. Oprócz dzieł historycznych, interesował się tematyką orientalną, a także był uznawanym pejzażystą oraz portrecistą, łącząc w swoim dorobku różnorodne wątki artystyczne i stylistyczne.