Stanisław Remuszko

Media i komunikacja

Stanisław Tadeusz Antoni Remuszko był wybitną postacią w polskim dziennikarstwie i publicystyce. Urodził się 30 stycznia 1948 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 26 grudnia 2020 roku, również w stolicy Polski.

Jako socjometra, zajmował się badaniem zjawisk społecznych, a jego prace miały znaczący wpływ na rozwój wielu dziedzin, w których się specjalizował. Jego działalność dziennikarska i publicystyczna przyczyniła się do kształtowania debaty publicznej w Polsce.

Życiorys

Stanisław Remuszko, po ukończeniu szkoły średniej w wieku zaledwie 17 lat, próbował swoich sił w dziedzinie astronomii na Uniwersytecie Warszawskim. Jego studia nie przyniosły jednak oczekiwanych rezultatów, co zaowocowało ostatecznym uzyskaniem w 1972 roku dyplomu nauczycielskiego w zakresie nauk matematyczno-fizycznych.

Przez następne dziesięć lat, Remuszko realizował swoje zawodowe ambicje jako dziennikarz. Rozpoczął swoją karierę w tygodniku „Zorza”, a później współpracował z gazetą „Słowo Powszechne”. W latach 1983–1989 pełnił funkcję kustosza w Głównym Urzędzie Statystycznym, a także pisał do prasy podziemnej, używając różnych pseudonimów, takich jak Andrzej Piast, Ewa Bilińska czy Maciej Drzewiec.

Wiosną 1989 roku podjął pracę w nowo tworzonym „Gazecie Wyborczej”, jednak latem 1990 roku zdecydował się opuścić zespół redakcji. Rozczarowany polityką i kierunkiem rozwoju pisma, opisał swoje doświadczenia w książce zatytułowanej „Gazeta Wyborcza. Początki i okolice (kalejdoskop)”. Publikacja ta dostarcza cennych informacji na temat genezy gazety oraz mechanizmów jej finansowania i transformacji własnościowych. Książka ta została wielokrotnie cytowana jako źródło wiedzy o wczesnych dniach „Gazety Wyborczej” zarówno przez dziennikarzy, jak i polityków, w tym Rafała Ziemkiewicza w jego pracy „Michnikowszczyzna. Zapis choroby” oraz Roberta Kwiatkowskiego w książce „Jaka piękna katastrofa…”.

Stanisław Remuszko był również autorem wielu artykułów, które stały się materiałem do badań akademickich, takich jak jego teksty dotyczące Minimum Socjalnego czy Podziemnej filatelistyki. Poza tym, był pomysłodawcą i właścicielem Biura Badania Opinii Ulicznej „Sonda”. W latach 90. jako niezależny dziennikarz publikował w różnych mediach, m.in. w „Czasie Krakowskim”, „Kurierze Polskim”, Radiu WAWa, „Tygodniku Solidarność” oraz „Nowym Państwie”.

Poza działalnością dziennikarską, Remuszko był także założycielem kilku stowarzyszeń, w tym Towarzystwa Poczty Podziemnej, które skupiało kolekcjonerów nielegalnie wydawanych walorów filatelistycznych w okresie stanu wojennego, a także Towarzystwa Hobbitycznego, gromadzącego miłośników twórczości Tolkiena, oraz Stowarzyszenia na rzecz Państwa Neutralnego Światopogladowo „Neutrum”.

Publikacje

Stanisław Remuszko jest autorem wielu znaczących publikacji, które zyskały uznanie wśród czytelników. Poniżej przedstawiamy listę jego książek, wydanych przez różne oficyny:

  • Gazeta Wyborcza. Początki i okolice, Oficyna Rękodzieło, 1999, ISBN 83-913056-9-4; Oficyna Wydawnicza Volumen, wydanie drugie, 2003, ISBN 83-7233-091-3; Oficyna Rękodzieło, wydanie trzecie, 2006, ISBN 83-913056-8-6,
  • Kobiałka i inne opowieści sądowe, Oficyna Rękodzieło, 2005, ISBN 83-913056-7-8,
  • Wariacje obywatelskie, Oficyna Rękodzieło, 2008, ISBN 978-83-913056-6-9,
  • Świątynia Opatrzności Bożej, Oficyna Rękodzieło, 2009, ISBN 978-83-913056-5-2,
  • Czytadło podróżne, Oficyna Rękodzieło, 2015, ISBN 978-83-913056-4-3,
  • Proces, Oficyna Rękodzieło, 2016, ISBN 978-83-913056-2-1,
  • Moje Lemorum, Oficyna Rękodzieło, 2018, ISBN 978-83-932575-3-9,
  • Lem-Remuszko (korespondencja 1988–93), Oficyna Rękodzieło, 2019, ISBN 978-83-952517-7-1.

Przypisy

  1. Stanisław Remuszko nie żyje. Zmarł popularny dziennikarz i działacz społeczny. wiadomosci.wp.pl. [dostęp 28.12.2020 r.]
  2. Katarzyna Szychta, Historia zapisana w obrazie. Wydarzenia Grudnia ’70 z perspektywy twórców nieoficjalnych znaczków i kartek pocztowych z lat osiemdziesiątych XX w., „Argumenta Historica” (5), Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2018, s. 168–189.
  3. Ewa Morawska, On Barriers to Pluralism in Pluralist Poland, „Slavic Review”, 47 (4), opublikowany online 27.01.2017 r.
  4. Jakub Kufel, Kampania wyborcza kandydatów KO „Solidarność” na łamach „Gazety Wyborczej” przed wyborami czerwcowymi 1989 roku w Polsce, [w:] Przemysław Hauser, Witold Mazurczak (red.), Dwa dwudziestolecia : geopolityka, państwo, społeczeństwo, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2010, s. 264.
  5. Paweł Wierzbicki, „Tygodnik Mazowsze” — cudowne dziecko drugiego obiegu, „Dzieje Najnowsze”, XLIV (4), Kraków 2012, s. 64.
  6. Rafał Ziemkiewicz, Michnikowszczyzna. Zapis choroby, Warszawa: Red Horse, 2006, s. 56.
  7. Robert Kwiatkowski, Jaka piękna katastrofa. Wojna o ustawę medialną a afera Rywina, Warszawa: Selbstverl., 2005, s. 58–59.
  8. Praca zbiorowa pod red. Dobrosławy Świerczyńskiej, Słownik pseudonimów pisarzy polskich: 1971–1995, tom V, Wrocław, Warszawa, Kraków, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, przy dofinansowaniu KBN, 1998.
  9. Stanisław Remuszko, Gazeta Wyborcza. Początki i okolice, Oficyna Wydawnicza Volumen, 2003.
  10. Stanisław Remuszko, Minimum Socjalne, „Tygodnik Powszechny” (11), 16.03.1986 r., s. 3.
  11. Stanisław Remuszko, Podziemna filatelistyka, „Tygodnik Solidarność” (3), 17.01.1992 r., s. 14.
  12. a b AG, Przegląd prasy: Obrońca demokracji, polityk, czy nawiedzony?, „Odgłosy”, 31.05.1992 r.[dostęp 05.05.2020 r.]
  13. Wiadomości Urzędu Patentowego, sierpień 2004.
  14. Stowarzyszenie Neutrum w społeczeństwie obywatelskim, „Racjonalista.pl” [dostęp 12.12.2017 r.]

Oceń: Stanisław Remuszko

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:9