Przemysław Maksymiuk


Przemysław Ludwik Maksymiuk, urodzony 26 lipca 1963 roku w Warszawie, to postać o znaczącym dorobku, pełniąca kluczowe funkcje w polskim życiu publicznym. Jako polski urzędnik państwowy, rozpoczął swoją karierę zawodową w 1992 roku, kiedy to podjął pracę w Urzędzie Rady Ministrów. Z czasem jego doświadczenie wzrosło, co zaowocowało dalszym zatrudnieniem w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

W latach 2016–2020 Przemysław Maksymiuk pełnił rolę zastępcy prezesa Agencji Rezerw Materiałowych. Jego kariera była również nierozerwalnie związana z walką o demokrację w Polsce, gdzie aktywnie działał w opozycji demokratycznej w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Życiorys

Przemysław Maksymiuk od 1980 roku zaangażował się w działalność Ruchu Młodej Polski, aktywnie wspierając opozycję antykomunistyczną zarówno w Warszawie, jak i Siedlcach. Jego rola obejmowała różnorodne formy aktywności, w tym bycie drukarzem, kolporterem, autorem, redaktorem i wydawcą publikacji drugiego obiegu. W czasie swojej działalności był monitorowany oraz represjonowany przez służby specjalne PRL.

Od 1982 roku brał udział w pracach grupy technicznej podziemnego wydawnictwa Agencja Informacyjna „Solidarności”. Po rozbiciu AI „S” przez SB, dołączył do podziemnej Krajowej Agencji Terenowej (KAT). W 1985 roku zrealizował wydanie i dystrybucję pisma „Non Benon”, które poświęcone było ministrowi Benonowi Miśkiewiczowi, odpowiedzialnemu za czystki na wyższych uczelniach w listopadzie 1985 roku. W latach 1984–1989 współpracował z wydawnictwem „Metrum”. W 1986 roku został aresztowany, a jego proces, w którym brała udział między innymi Joanna Wierzbicka-Rusiecka, zakończył się wyrokiem rocznego pozbawienia wolności, wydanym przez sędzię Grażynę Puchalską w sprawie grupy „KAT”.

Po odbyciu kary, w 1987 roku, Maksymiuk zapoczątkował projekt, mający na celu wykorzystanie legalnego Towarzystwa Miłośników Podlasia do promowania niezależnej kultury w Siedlcach, współpracując z Cezarym Kaźmierczakiem. Przez pewien czas był również twórcą, wydawcą i dziennikarzem czasopisma „Nasz Czas”, które informowało członków i sympatyków „Solidarności” i wydawane było w latach 1989–1990.

Z wykształcenia jest historykiem, a w 1988 roku ukończył studia magisterskie na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Jego dorobek naukowy obejmuje artykuły zarówno naukowe, jak i popularnonaukowe, dotyczące tajnej rosyjskiej policji politycznej Ochrany, rosyjskich prześladowań Unitów Podlaskich, a także konspiracji w Siedlcach w latach 1907–1914 i 1980–1990.

W 2017 roku ukończył Wyższe Kursy Obronne w Akademii Sztuki Wojennej w Warszawie. Jako zastępca prezesa Agencji Rezerw Materiałowych, przyczynił się do stworzenia oraz wdrożenia pierwszego w Polsce Rządowego Programu Rezerw Strategicznych na lata 2017–2021. Dzięki efektywnej realizacji tego programu, wartość strategicznych rezerw w Polsce została znacznie zwiększona, osiągając wzrost ponad dziesięciokrotny.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2009 roku prezydent Lech Kaczyński przyznał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 roku uhonorowany został Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę przez prezydenta Bronisława Komorowskiego. W 2023 roku otrzymał Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju. W 1989 roku zdobył nagrodę „Polcul Foundation” – Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej za wprowadzenie innowacyjnych form organizacyjnych wspierających kulturę niezależną w latach 1986–1988. W 1999 roku otrzymał odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”.

Przypisy

  1. Zapis przebiegu posiedzenia komisji – Sejm Rzeczypospolitej Polskiej [online], sejm.gov.pl [dostęp 09.04.2024 r.]
  2. Odznaczeni KWiS [online], odznaczeni-kwis.ipn.gov.pl [dostęp 27.06.2023 r.]
  3. Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 27.06.2023 r.]
  4. Słownik „Niezależni dla kultury 1976-89" [online], slownik-niezaleznidlakultury.sws.org.pl [dostęp 27.06.2023 r.]
  5. Institute of History | Institute of History University of Warsaw [online], en.ihuw.pl [dostęp 27.06.2023 r.]
  6. PRL-owska sędzia z bogatym antyopozycyjnym CV zajmie się Mariuszem Kamińskim. Co tacy ludzie robią jeszcze w wymiarze sprawiedliwości? [online], wpolityce.pl [dostęp 27.06.2023 r.] (pol.).
  7. P. Maksymiuk, Korespondencje z województwa siedleckiego na łamach biuletynu Agencji Informacyjnej „Solidarność „, wydawanego w podziemiu w latach 1983–1984, W: Prace Archiwalno – Konserwatorskie, zeszyt 11.
  8. P. Maksymiuk, Narodowe organizacje konspiracyjne w Siedlcach w latach 1907–1914, [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 8, Siedlce 1993.
  9. P. Maksymiuk, Postawy Polaków w czasach zaborów. Listy konfidenta Michała Wolgemuta i bojownika Erasta Chejły,, [w:] „Metrum”, nr 5, Siedlce 1988.
  10. P. Maksymiuk, Ożywienie niezależnej działalności kulturalnej w Siedlcach w latach 1987–1990. Działalność Towarzystwa Miłośników Podlasia w świetle doniesień prasy podziemnej., [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 15, Siedlce 2006.
  11. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21.09.2009 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 291).
  12. Decyzja nr 494-99 Ministra Kultury i Sztuki Andrzeja Zakrzewskiego z 22.06.1999 r.
  13. P. Maksymiuk, Kiszyniów czy Siedlce, W: Rzeczpospolita (Wyd. zasadnicze). 2001, nr 303, s. D4.
  14. P. Maksymiuk: Nasz Czas – wyjście z podziemia, W: Prasa podlaska w XIX – XX wieku. Tom 2 : szkice i materiały.
  15. Decyzja nr 4119/DK Ministra Obrony Narodowej.
  16. P. Maksymiuk, Podlascy unici, W: Rzeczpospolita (Wyd. zasadnicze). 1996, nr 138, s. 13–16

Oceń: Przemysław Maksymiuk

Średnia ocena:4.53 Liczba ocen:16