Olga Lubecka-Helfgot, urodzona 1 września 1902 roku w Warszawie, była to znamienna postać w historii Polski. Zmarła 4 września 1955 roku w Świdrze, gdzie spędziła swoje ostatnie dni. Stanowiła istotną część polskiego ruchu komunistycznego, a jej pochodzenie żydowskie wzbogacało kontekst jej życiowej misji i działalności społecznej.
Wartym podkreślenia jest fakt, że Olga Lubecka-Helfgot działała w czasach, kiedy aktywność polityczna kobiet była ograniczona, co nadawało jej działalności dodatkowego znaczenia i siły. Jej zaangażowanie w walkę o równość i prawa dla społeczności żydowskiej w Polsce pozostaje przykładem determinacji i odwagi.
Życiorys
Olga Lubecka-Helfgot, córka Mojżesza, podjęła studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego w 1920 roku. Już na początku swojej działalności była organizatorką Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), a w kolejnych latach pełniła rolę kolporterki prasy tej organizacji.
25 września 1922 roku została aresztowana i osadzona w Serbii. W wyniku oskarżeń skazano ją 5 kwietnia 1924 roku na trzy lata twierdzy; po apelacji wyrok ten zredukowano do jednego roku. W czasie odbywania kary, Olga uczestniczyła w działalności zarządu komuny więziennej.
Po wyjściu na wolność podjęła pracę w Wydziale Propagandy Komitetu Warszawskiego ZMK, do którego przystąpiła w 1926 roku. W ramach swoich działań w Komunistycznej Partii Polski (KPP) wspierała ultralewicową frakcję „mniejszości” podczas napięć frakcyjnych.
14 stycznia 1927 roku ponownie aresztowano ją z powodu domniemanej działalności w Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi (KPZB), jednak w grudniu 1927 roku odzyskała wolność. W 1928 roku, na rozkaz KPP, wyjechała do ZSRR, gdzie wstąpiła do partii WKP(b) i podjęła pracę w Profinternie jako sekretarz Komitetu Partyjnego tej organizacji.
Po aresztowaniu jej męża, Romana Matysa, zmuszona była opuścić stanowisko w Profinternie. Następnie pracowała jako sekretarz Komitetu Partyjnego WKP(b) w filii fabryki imienia Ordżonikidze, a później w Ludowym Komisariacie Przemysłu Ciężkiego ZSRR.
We wrześniu 1937 roku Olga została aresztowana i przez około 10 lat spędziła w łagrze w okolicach Archangielska. Po swoim zwolnieniu podjęła pracę jako księgowa w zakładach przemysłu tytoniowego w Rybińsku. Po rehabilitacji, w sierpniu 1955 roku powróciła do Polski. Niestety, zaledwie wkrótce potem zginęła w tragicznym wypadku kolejowym na stacji w Świdrze.
6 września 1955 roku, za swoje zasługi w pracy politycznej i społecznej, została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Ewa Choromańska-Perczyńska | Maks Kraczkowski | Piotr Nowotniak | Antoni Remiszewski | Gerard Pokruszyński | Stefan Lenartowicz | Tadeusz Różycki | Stanisław Wojtera | Edward Dąbrowski (zm. 1946) | Andrzej Bittel | Krzysztof Wolicki | Agnieszka Wielowieyska | Franciszek Kotus-Jankowski | Hieronim Jańczyk | Andrzej Matuszewicz (dyplomata) | Jerzy Szurig | Irena Grobelna | Władysław Malangiewicz | Ksawery Branicki (1816–1879) | Kazimierz GryglasOceń: Olga Lubecka-Helfgot