Ludwika Jędrzejewiczowa

Kultura i sztuka

Ludwika Jędrzejewiczowa, urodzona 6 kwietnia 1807 roku w Warszawie, jest postacią, która na stałe wpisała się w polską historię muzyki i literatury. Jej życie, tragicznie przerwane 29 października 1855 w tym samym mieście, daje nam wgląd w fascynujący świat artystyczny XVIII i XIX wieku.

Jako najstarsza siostra Fryderyka Chopina, miała szczególny wpływ na rozwój jego kariery oraz na jego twórczość muzyczną. Ludwika była nie tylko kompozytorką, ale także utalentowaną pisarką, co czyni ją osobą o wszechstronnych zdolnościach w szerokim zakresie sztuki.

Życiorys

Urodziła się w Warszawie jako pierwsza córka Mikołaja Chopina i Justyny z Krzyżanowskich. Już w młodym wieku zaczęła pobierać lekcje muzyki w pensji dla panien, którą prowadziła Józefa Werbusz na Nowym Świecie. Alternatywnie uczyła się u Bogumiły Wiłuckiej i była uczennicą Wojciecha Żywnego. Ludwika szczególnie zżyta była z Fryderykiem, cieszyła się również zaufaniem jego jako bliskiej powierniczki.

Warto zauważyć, że była autorką kilku mazurów, niestety, żaden z nich nie przetrwał do dziś. W liście do Jana Białobłockiego, Fryderyk odnotował: „Ludwika zrobiła mazura doskonałego, jakiego Warszawa nie tańczyła”. Jej kreatywność nie ograniczała się tylko do muzyki. W 1829 roku opublikowała dzieło zatytułowane Podróż Józia z Warszawy do wód szląskich przez niego samego opisana, w którym opisano podróż do Kudowy i Dusznik. Z czasem jej pisarstwo zaczęło przybierać charakter dydaktyczny.

W 1828 roku, wspólnie z siostrą Emilią, stworzyła powieść Ludwik i Emilka. Ponadto, Ludwika publikowała swoje utwory w prasie warszawskiej, a razem z siostrą Izabellą napisała książkę Pan Wojciech, czyli wzór pracy i oszczędności, adresowaną do rzemieślników. Jej prace obejmowały również publikacje takie jak Wiadomości krótkie z nauk przyrodzonych i niektóre najważniejsze wynalazki w 1848 roku.

Po upadku powstania listopadowego, Ludwika zaangażowała się w działalność Związku Patriotycznego Dobroczynności Pań Polskich, a od 1848 roku była aktywna w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności. 22 listopada 1832 roku poślubiła w Brochowie prawnika Józefa Kalasantego Jędrzejewicza, a po ślubie zamieszkali w jego domu w Warszawie przy ul. Podwale nr hip. 526. Mieli czworo dzieci: Henryka Bronisława (podpułkownika w powstaniu styczniowym), Ludwikę Magdalenę, Fryderyka Bolesława oraz Antoniego Żelisława (urzędnika Towarzystwa Kredytowego miasta Warszawy).

Fryderyk Chopin pragnął, aby jego serce wróciło do Warszawy, a jego wolę spełniła właśnie Ludwika. W styczniu 1850 roku potajemnie przetransportowała jego serce do Warszawy, które ostatecznie trafiło do kościoła św. Krzyża. Niestety, zmarła w wyniku epidemii cholery w 1855 roku w swoim domu w Warszawie. 1 listopada 1855 roku została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 175-2-6/7).

Oceń: Ludwika Jędrzejewiczowa

★★★★★
Średnia ocena:4.51 Liczba ocen:25