Ludwik Apolinary Tatarski to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego teatru oraz kina. Urodził się 23 lipca 1906 roku w Warszawie, gdzie również spędził swoje życie. Niestety, zmarł w tym samym mieście, 18 czerwca 1954 roku.
Był nie tylko aktorem, ale także znaną osobą, której talent i charyzma przyciągały uwagę widzów. Jego działalność artystyczna wyróżniała się pasją oraz oddaniem dla sztuki, które pozostawiły trwały ślad w polskiej kulturze.
Życiorys
Ludwik Tatarski rozpoczął swoją edukację aktorską po ukończeniu gimnazjum, kiedy podjął naukę w Państwowej Szkole Dramatycznej w Warszawie. Ukończył ją w 1927 roku.
Zaraz po studiach, w latach 1927–1930, był związany z Teatrem Miejskim w Łodzi, występując na jego deskach. Swoją służbę wojskową odbył w następnych latach, co doprowadziło do tymczasowego zawieszenia kariery aktorskiej.
Do świata teatru powrócił w sezonie 1934/1935, ponownie pojawiając się na scenie teatru łódzkiego. Wkrótce potem pracował jako aktor w różnych miastach Polski. W Poznaniu występował w Teatrze Nowym w latach 1935-1936, później przeniósł się do Krakowa, gdzie był częścią zespołu Teatru im. Juliusza Słowackiego w sezonie 1936-1937. Następnie trafił do Wilna, gdzie aż do wybuchu II wojny światowej zagrał w tamtejszym teatrze miejskim (1937-1939). Okazjonalnie występował w stolicy, w warszawskim Teatrze Kameralnym.
Po wybuchu wojny Tatarski pozostawał w Wilnie, kontynuując swoją działalność teatralną w Teatrze na Pohulance. W 1941 roku, po przejęciu miasta przez niemieckie siły, przeniósł się do Warszawy, gdzie nie był w stanie kontynuować gry na scenie.
W trakcie powstania warszawskiego Ludwik Tatarski pełnił rolę podporucznika w 15 Pułku Piechoty 28 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W wyniku działań bojowych został ranny, co doprowadziło do jego niewoli. Był jednym z więzionych w obozie Oflag II D Gross-Born, gdzie przetrzymywano go jako jeńca wojennego, oznaczonego numerem 101653.
Po zakończeniu wojny Tatarski ponownie zaangażował się w działalność teatralną, zaczynając od Teatru Ludowego im. Wojciecha Bogusławskiego w Lingen w 1945 roku. Po powrocie do ojczyzny, swoje aktorskie talenty prezentował w Łodzi, grając w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza przez kolejnych kilka lat.
Później przeniósł się do Warszawy, gdzie pozostał do końca życia. Najpierw związany był z Teatrem Dramatycznym, a następnie z Teatrem Narodowym. Brał też udział w audycjach radiowych Teatru Polskiego Radia w latach 1949-1950, co dopełniło jego kariery artystycznej.
Filmografia
Ludwik Tatarski to postać, która odcisnęła swoje piętno w polskim kinie, występując w wielu znanych produkcjach. Jego dorobek filmowy jest interesujący, pełen różnorodnych ról, które ukazują jego talent aktorski i wszechstronność.
- Zakazane piosenki (1946) – wystąpił jako Hans, gestapowiec i tłumacz w mieszkaniu Tokarskich,
- Jasne łany (1947),
- Skarb (1948) – grał rolę urzędnika USC,
- Dom na pustkowiu (1949) – zagrał ekspedienta,
- Pierwsze dni (1951) – wcielił się w inżyniera Poczyńskiego,
- Sprawa do załatwienia (1953) – wystąpił jako konduktor,
- Celuloza (1953) – zagrał inżyniera.
Każda z tych ról przyczyniła się do umocnienia jego pozycji na polskiej scenie filmowej.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Michał Kwieciński | Jadwiga Smosarska | Piotr Lipka | Bolesław Mierzejewski | Irena Skwierczyńska | Grzegorz Zgliński | Tadeusz Markowski (pisarz) | Ewa Konstancja Bułhak | Władysław Grabowski (aktor) | Dobiesław Królikowski | Bogna Sokorska | Tomasz Lew Leśniak | Jadwiga Kotnowska | Marcin Zdunik | Stanisław Brzozowski (fotograf) | Maciej Marcin Tomaszewski | Emil Blef | Leonard Zawisławski | Tomasz Tomaszewski (fotograf) | Ewa SzabatinOceń: Ludwik Tatarski