Leon Reynel

Po opuszczeniu kraju, Leon Reynel osiedlił się w Paryżu, gdzie uczęszczał do École des Science Politiques. W stolicy Francji zetknął się z polską diasporą, co zaowocowało jego przystąpieniem do Polskiej Oberży Pieśniarskiej. W 1914 roku udało mu się na krótko powrócić do Warszawy, a następnie przenieść do Petersburga, gdzie zyskał uznanie jako publicysta oraz literat, pracując dla Dziennika Polskiego. Wspólnie z Stefanem Kiedrzyńskim tworzył teksty i libretta do rewii, które były wystawiane w Teatrze Małym.

W roku 1917, kiedy wybuchła rewolucja październikowa, Reynel zaangażował się w działalność niepodległościową, co zmusiło go do powrotu do Polski w ukryciu w następnym roku. Po powrocie, stał się aktywnym działaczem gospodarczym i odmówił propozycji objęcia stanowiska wiceministra skarbu, zamiast tego koncentrując się na nawiązywaniu kontaktów handlowych między Polską a Włochami. Jego znajomości w świecie finansów we Francji przyniosły efekty, gdyż zdołał przekonać francuskich inwestorów do udzielenia wysokiej pożyczki, której celem była budowa magistrali węglowej łączącej Górny Śląsk z portem w Gdyni. Niestety, zmarł nagle w styczniu 1931 roku, zanim inwestycja, do której przyczynił się w znaczący sposób, została uruchomiona.

Po jego śmierci, Leon Reynel został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 196-6-9). W okresie II Rzeczypospolitej, ustanowiono Nagrodę imienia Leona Reynela, którą przyznawano wyróżniającym się twórcom, między innymi Adamowi Grzymała-Siedleckiemu (1934), Jarosławowi Iwaszkiewiczowi (1937) oraz Zygmuntowi Nowakowskiemu (1938).