Krystyna Kozłowska (malarka)

---

Życiorys

Krystyna Kozłowska to postać, której życie i działalność artystyczna są głęboko osadzone w polskiej historii i kulturze. Jej rodzice, Ludwik oraz Amelia z domu Jaworowska, poznali się i pobrali w Kijowie. Po osiedleniu się w Warszawie, Ludwik objął funkcję zarządcy drukarni, natomiast Amelia skupiła się na prowadzeniu domu. Mieszkali w kamienicy przy ul. Nowomiejskiej, a ich letni dom znajdował się w podwarszawskim Emowie.

Krystyna ukończyła Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej i kontynuowała naukę w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego, zdobywając dyplom w 1942 roku, w czasie okupacji niemieckiej. Równocześnie miała pracę jako kreślarka, co pozwalało jej wspierać rodzinę finansowo.

W 1939 roku, na początku II wojny światowej, Krystyna dołączyła do ruchu oporu, angażując się w działania Kedywu KG Armii Krajowej. Działała pod pseudonimem „Krystyna”. W trakcie powstania warszawskiego walczyła w batalionie „Parasol”, przechodząc cały szlak bojowy. Podkreślała z dumą, że jest żołnierzem, a nie tylko sanitariuszką. Wiele razy zdołała uniknąć śmierci, jednak los niejednokrotnie ją doświadczał. Pewnego razu, leżąc ranna w polowym szpitalu przy ul. Długiej, padła ofiarą niemieckiego ataku, w wyniku którego zastrzelono wszystkich pacjentów z wyjątkiem niej. Następnie przeniesiono ją na noszach do al. Szucha, gdzie została pozostawiona przed siedzibą Gestapo. Tam jeden z niemieckich żołnierzy zaczął ją fotografować, a potem zdjął z jej palca pierścionek z szafirem, nakazując przenieść nosze do grupy osób wracających z przesłuchania.

W wyniku tego incydentu trafiła do szpitala na Woli, skąd została później wywieziona wśród transportu mleka.

Po zakończeniu wojny Krystyna przeniosła się do Krakowa, by podjąć studia na Akademii Sztuk Pięknych. Jej nauczycielem był uznawany artysta Eugeniusz Eibisch. Studia jednak musiała przerwać z powodu aresztowania za działalność w powstaniu. Po wyjściu z więzienia przez długi czas była nękana przez UB, które próbowało ją namówić do współpracy. Wkrótce po powrocie do Warszawy, gdzie doświadczyła kolejnych kłopotów, poznała swojego przyszłego partnera życiowego – Józefa Sigalina, ówczesnego naczelnego architekta stolicy, powiązanego z prominentami władzy ludowej. Dzięki jego znajomościom nękanie zakończyło się.

Zdecydowała się na wznowienie studiów na warszawskiej ASP, gdzie specjalizowała się w malarstwie ściennym i mozaice, kształcąc się pod okiem Jana Sokołowskiego. Po uzyskaniu dyplomu miała zaszczyt być częścią grupy artystów, którzy pracowali nad polichromiami w odbudowujących się kamienicach Starego Miasta. Jej doniosła praca została uhonorowana nagrodą państwową.

Krystyna regularnie wystawiała swoje dzieła, biorąc udział w licznych ekspozycjach, w tym w jubileuszowej „X Wystawie Malarstwa Okręgu Warszawskiego ZPAP”, która odbyła się w Zachęcie w 1964 roku. Była członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków. Jej heroiczne zasługi w walce z niemieckim okupantem w Powstaniu Warszawskim 1944 roku zostały docenione, a ona sama otrzymała Warszawski Krzyż Powstańczy.

Związek partnerski

W życiu prywatnym była drugą partnerką Józefa Sigalina, po jego żonie. Para doczekała się córki, Weroniki Naszarkowskiej-Multanowskiej, która przyszła na świat w 1954 roku.

---

Oceń: Krystyna Kozłowska (malarka)

---