Stefan Flukowski

---

Życiorys

Stefan Flukowski był osobą, która wywodziła się z rodziny związanej z rzemiosłem. Naukę rozpoczął w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, a później kontynuował studia na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował filozofię oraz prawo jednocześnie.

W okresie 1926–1937 pełnił różnorodne funkcje w sądownictwie, pracując jako aplikant sądowy, aplikant adwokacki i asesor sądowy. W tym czasie był także współzałożycielem oraz aktywnym członkiem grupy literackiej Kwadryga, redagując związane z nią czasopismo „Kwadryga”, na którego łamach zadebiutował literacko w 1927 roku. Swój debiut książkowy zanotował w 1929 roku, wydając tom poezji zatytułowany Słońce w kieracie.

Jego twórczość była na stałe obecna w prasie literackiej. Jako autor współpracował z wieloma czasopismami, w tym z „Drogą” (1931-1933), „Pionem” (1934, 1936-1937), „Rocznikiem Literackim” (1934-1936) oraz „Tygodnikiem Ilustrowanym”.

Flukowski w 1932 roku uzyskał stopień podporucznika w korpusie oficerów rezerwy piechoty z 2863 lokatą. W 1934 roku był w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III oraz posiadał przydział w rezerwie do 81 Pułku Piechoty w Grodnie.

Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, walczył jako oficer żywnościowy I batalionu w 1 Pułku Piechoty OW Grodno, jednak wkrótce trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach Oflag II B Arnswalde oraz Oflag II C Woldenberg, gdzie stał się jednym z animatorów życia kulturalnego, zakładając teatr jeniecki. Dla tegoż teatru stworzył wiele sztuk, w tym Jajko Kolumba, a także krótkie dramaty jak Tęsknota za Julią i Chwila królewskiej niemocy.

Po wojnie Flukowski osiedlił się w Krakowie. W latach 1946-1947 pełnił tam stanowisko kierownika literackiego Teatru im. Juliusza Słowackiego oraz przewodniczył krakowskiemu oddziałowi Związku Literatów Polskich. Publikował swoje teksty m.in. w „Odrodzeniu” (1945–1949), „Twórczości” (1946-1958 z przerwami), „Nowinach Literackich” (1947-1948) i „Tygodniku Powszechnym” (1947-1948).

Jako redaktor serii Nowy Teatr, w 1948 roku zrealizował pierwodruki sztuk autorstwa Stanisława Ignacego Witkiewicza, takich jak W małym dworku oraz Szewcy. W 1950 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko redaktora w Naszej Księgarni. Dodatkowo angażował się w działalność kulturalną i dydaktyczną w Pałacu Młodzieży.

W latach pięćdziesiątych oraz później kontynuował swoją twórczość literacką oraz tłumaczenia, publikując w renomowanych pismach takich jak „Nowa Kultura”, „Współczesność”, „Odgłosy”, „Kultura”, „Życie Literackie” oraz „Tygodnik Kulturalny”.

Stefan Flukowski zmarł niespodziewanie w trakcie pobytu w Świnoujściu. Jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kw. 32B dodatkowa-22-5).

Twórczość

Twórczość Stefana Flukowskiego była głęboko osadzona w duchu Awangardy Krakowskiej. W odróżnieniu od swoich współczesnych, takich jak Tadeusz Peiper czy Julian Przyboś, którzy dążyli do uchwycenia wieczności poprzez obrazy teraźniejszości i codzienności, Flukowski przyjął inną perspektywę. Jego poezja używała metafory wieczności do przedstawienia cykliczności rzeczywistości. Poeta stawiał opór ówczesnym nowatorskim formom literackim, podkreślając postulaty prostoty w języku.

W wierszach Flukowskiego można dostrzec apoteozę pracy jako kluczowej wartości w świecie. Często nawiązywał do codziennych ludzkich zajęć, przedstawiając je jako zakończenie boskiego aktu stworzenia. Jego najbardziej znamienne utwory to:

• Poezja- Słońce w kieracie (1929),
• Dębem rosnę (1932),
• Napomknięte cieniem (1961),
• Rzeka gwiazd (1965),
• Po stycznej słońca (1971),
• Oko byka (1973),
• Olimpijskie strofy (1976).

W obszarze prozy Flukowski stworzył m.in.:

• Pada deszcz (1931) – zbiór opowiadań,
• Urlop bosmanmata Jana Kłębucha (1939) – powieść,
• Płomień róży (1959) – biograficzna opowieść o Słowackim i Norwidzie.

Jego dorobek dramatyczny obejmował m.in.:

• Odys u Feaków (1939),
• Tęsknota za Julią (1940),
• Jajko Kolumba (1941),
• Gwiazda dwóch horyzontów,
• Chwila królewskiej niemocy,
• Oranżeria (1949).

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych honorów, które otrzymał Stefan Flukowski, szczególnie wyróżniają się:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Stefan Flukowski

---