Karol Teofil Załuski

Karol był synem Teofila Wojciecha, który pełnił rolę kasztelana buskiego, oraz Honoraty ze Stępkowskich, córki Józefa - wojewody kijowskiego. Posiadał także brata, Józefa Bonawenturę Załuskiego, co podkreśla znaczenie rodziny w sferze politycznej i społecznej tamtych czasów.

W latach 1816–1822 Karol sprawował zaszczytną funkcję attaché i Chargé d’affaires w rosyjskich ambasadach w Bernie i Berlinie. Po otrzymaniu majątku Iwonicz od ojca w 1825 roku, stanął na czołówce nie tylko polityki, ale i działalności społecznej. Przypomnijmy, że te tereny zakupił od Michała Ostaszewskiego już w roku 1799.

W 1831 roku, angażując się w powstanie listopadowe, organizował ruch polski na Litwie, co przyniosło mu odznaczenie w postaci Krzyża Złotego Orderu Virtuti Militari we wrześniu tego samego roku. Po porażce zrywu musiał emigrować, a jego dobra w Gulbinie w zaborze rosyjskim zostały skonfiskowane.

Po kilku latach tułaczki, która prowadziła go najpierw do Anglii, a następnie do Francji, udało mu się uzyskać od władz austriackich prawo do osiedlenia się w Polskim obszarze należącym do Austrii. Wraz z żoną, Amelią Ogińską, zamieszkał w Iwoniczu, gdzie stworzył uzdrowisko i doczekał się czterech synów oraz czterech córek. Tam spędził resztę swojego życia aż do momentu śmierci w 1845 roku, zostając pochowanym w rodzinnym grobowcu na starym cmentarzu w Iwoniczu.

Aby upamiętnić jego dokonania, w kościele parafialnym w Iwoniczu ustanowiono tablicę pamiątkową, a Gimnazjum w Iwoniczu-Zdroju w 2002 roku przyjęło imię Amelii i Karola Załuskich, co jest dowodem na to, jak ważną postacią był w dziejach regionu oraz kraju.