Józef Jarzębowski

Duchowieństwo i religia

Józef Jarzębowski, znany również pod pseudonimami Jan Art oraz Abbé Joseph Podróżny, to postać niezwykle interesująca w kontekście polskiej kultury i nauki. Urodził się 27 listopada 1897 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 13 września 1964 roku w Herisau.

Był on nie tylko polskim księdzem katolickim, ale także swoją wielką pasję i talent wykorzystał jako historyk, poeta i pedagog. Należał do zgromadzenia marianów (MIC), co odzwierciedla jego zaangażowanie w życie religijne oraz edukacyjne. Jego różnorodne osiągnięcia czynią go osobą godną uwagi, zarówno w sferze duchowej, jak i literackiej.

Życiorys

Józef Jarzębowski wywodził się z robotniczej rodziny, co miało znaczący wpływ na jego przyszłe wybory życiowe. Swoje edukacyjne kroki stawiał w gimnazjum Zamoyskiego, które ukończył z sukcesami. W roku 1917 podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu marianów. Szereg lat później, w 1923 roku, przyjął święcenia kapłańskie, rozpoczynając swoją duchową podróż. W tym samym czasie ukończył studia z zakresu filologii polskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

W okresie od 1925 do 1939 roku Jarzębowski pełnił rolę nauczyciela religii w Kolegium Ojców Marianów, gdzie był również wychowawcą oraz dyrektorem internatu, mieszczącego się na warszawskich Bielanach. Już w 1937 roku rozpoczął swoją działalność jako wicemoderator Sodalicji Mariańskiej, wspierając absolwentów warszawskich szkół wyższych. Po wybuchu II wojny światowej trafił na Litwę, gdzie służył jako kapelan polskich żołnierzy internowanych w Wiłkomierzu.

W 1941 roku udało mu się przetransportować do Stanów Zjednoczonych przez Murmańsk i Japonię. W latach 1943–1950 mieszkał w Meksyku, gdzie pełnił funkcję duszpasterza i nauczyciela w obozach dla polskich uchodźców. Po powrocie do Europy, w 1950 roku, osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie zorganizował dom zakonny w Hereford, pełniąc jednocześnie rolę mistrza nowicjatu. Dodatkowo, założył internat dla polskich chłopców i w 1954 roku utworzył w Fawley Court polską szkołę średnią z internatem oraz muzeum poloników.

Józef Jarzębowski był także autorem hymnu Sodalicji Mariańskiej pt. „Błękitne rozwińmy sztandary” (1918) oraz książek takich jak „Kościół jako wychowawca” (Londyn 1951) i medytacji „Droga krzyżowa” oraz „Litania do zmęczonego Jezusa” (Londyn 1963). Właściwie wykorzystywał swoje zdolności pisarskie współpracując z czasopismami takimi jak „Prąd”, „Pro Christo”, „Przegląd Powszechny” i „Kazalnica Popularna”, gdzie publikował kazania, artykuły i poezje.

Miał także silne zainteresowanie historią powstania styczniowego, co zaowocowało powstaniem kilku prac, takich jak „Traugutt” (Warszawa 1938) oraz „Węgierska polityka Traugutta”, która była opublikowana na podstawie zarówno znanych, jak i nieznanych dokumentów (Warszawa 1939). Oprócz tego, opublikował również prace dotyczące Jana Jeziorańskiego, a także zebrał materiały w antologii „Mówią ludzie roku 1863”. Po jego śmierci pojawił się tom „Traugutt. Dokumenty, listy, wspomnienia, wypisy” (Londyn 1970).

Jednym z ważniejszych tematów w jego działalności była twórczość C.K. Norwida. Na jego cześć napisał pracę „Norwid i zmartwychwstańcy” (Londyn 1960), a także wydał „Do Najświętszej Panny Marii Litania C.K. Norwida” (Dunstable 1962). Jego pasją stał się także kult Miłosierdzia Bożego, który promował na podstawie objawień św. Faustyny Kowalskiej. W 1941 roku przywiózł do Stanów Zjednoczonych pierwsze materiały dotyczące tego kultu, które otrzymał od ks. Michała Sopoćki.

Oceń: Józef Jarzębowski

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:8