Janusz Ściwiarski

---

Życiorys

Janusz Ściwiarski, od młodych lat związany z sztuką, debiutował w balecie Warszawskich Teatrów Rządowych w wieku dziewięciu lat. Można powiedzieć, że jego kariera artystyczna rozpoczęła się bardzo wcześnie. Po występach w balecie, związał się z amatorskim teatrem Stowarzyszenia Robotniczo-Chrześcijańskiego w Warszawie. W międzyczasie, zdobył wykształcenie, kończąc szkołę handlową w stolicy.

W latach 1915–1917 Janusz był żołnierzem w 5. Pułku Piechoty Legionów Polskich. Po zakończeniu działań wojennych, w okresie 1918–1921, walczył jako żołnierz ochotniczy w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie niestety trafił do niewoli, z której jednak udało mu się uciec i powrócić do kraju.

Do momentu wybuchu II wojny światowej, Ściwiarski miał na swoim koncie znaczące osiągnięcia jako reżyser, aktor i kierownik artystyczny, pracując głównie w warszawskich teatrach rewiowych, takich jak YMCA, Żołnierski „Placówka” oraz w Dolinie Szwajcarskiej. W 1934 roku pełnił rolę kierownika warszawskiego teatru Mucha, a w 1939 roku kierował teatralnymi przedsięwzięciami w Variete na warszawskiej Pradze.

Podczas II wojny światowej miał również znaczącą rolę jako kierownik teatrów jawnych, w tym takich jak Niebieski Motyl, Stara Mewa i Figaro. Był współpracownikiem teatru Melodia, gdzie stworzył adaptację sztuki „Robert i Bertrand czyli Dwaj złodzieje”. Po wojnie, w 1944 roku, zajął się kierowaniem Teatrem Wojskowym przy IV Dywizji im. J. Kilińskiego. Następnie osiedlił się w Łodzi, gdzie kontynuował występy w lokalnych teatrach, takich jak Aktualności (1945, jednocześnie pełniąc funkcję dyrektora), Osa (1948–1951) oraz Mały (1951–1953). W jego repertuarze znalazły się charakteryzacje m.in. postaci Jupitera w „Orfeuszu w piekle”, Negusa w „Wesołej wdówce” i Pysella w „Czarodzieju znad Nilu”. Był także członkiem ZAIKS-u.

Życie prywatne

Janusz Ściwiarski pochodził z rodziny o artystycznych tradycjach. Był synem Wawrzyńca Ściwiarskiego i Marii Sadowskiej. W jego życiu osobistym istotną rolę odgrywała żona, Maria z domu Podleśna. Po śmierci, znalazł miejsce spoczynku w rzymskokatolickiej części Starego Cmentarza w Łodzi.

Filmografia

Filmografia Janusza Ściwiarskiego obejmuje szereg znaczących ról, które przyczyniły się do jego uznania w polskim kinie. Jego debiut filmowy nastąpił w 1949 roku:

• 1949: „Czarci żleb” – Tłuścioch,
• 1950: „Warszawska premiera”,
• 1950: „Pierwszy start” – pijaczek Miecznikowski,
• 1950: „Dwie brygady”,
• 1951: „Młodość Chopina” – szpicel,
• 1951: „Gromada” – kułak Józef,
• 1953: „Celuloza” – Sumczak, prezes związku chadeckiego,
• 1954: „Uczta Baltazara” – gość w kawiarni,
• 1954: „Pokolenie” – Ryszard Berg, mistrz w stolarni,
• 1955: „Podhale w ogniu” – szlachcic Andrzej Kowalewski,
• 1956: „Nikodem Dyzma” – uliczny sprzedawca parówek,
• 1958: „Ósmy dzień tygodnia” – pijak grający na akordeonie.

Źródło: FilmPolski.pl.

Odznaczenia

Janusz Ściwiarski, jako osoba o bogatym dorobku, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami. Wśród nich wyróżniają się:

• Krzyż Niepodległości,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921.

---

Oceń: Janusz Ściwiarski

---