Jan Buchholtz

Swoją edukację zakończył w 1920 roku na Politechnice Warszawskiej, a następnie podjął pracę w Katedrze Obróbki Metali. Jako asystent zasilał tę jednostkę do 1929 roku, zdobywając cenne doświadczenie naukowe. W 1927 roku został kierownikiem pracowni w Centralnym Laboratorium Wytwórni Uzbrojenia w Warszawie, specjalizując się w badaniach dotyczących teorii płynięcia kreszera. Jego wkład w tę dziedzinę był znaczący i doceniany.

W czasie II wojny światowej pełnił rolę radcy technicznego w Urzędzie Patentowym w Warszawie, co świadczy o jego wiedzy i zaufaniu, jakim go obdarzano. Po zakończeniu konfliktu, 1 lipca 1945 roku, objął kierownictwo Katedry Mechaniki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. Tam prowadził wykłady z zakresu mechaniki oraz hydromechaniki, przyczyniając się do kształcenia studentów i podnoszenia standardów nauczania.

Warto również zaznaczyć, że w 1946 roku Jan Buchholtz jako pierwszy uzyskał stopień doktora na Politechnice Łódzkiej, a od 1 lutego tego samego roku pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego na Wydziale Elektrycznym. Jego kariera dydaktyczna trwała aż do 1960 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej, który kierował Katedrą Mechaniki Ogólnej, przyczyniając się do rozwoju uczelni i nauki w Polsce.