Henryk Piotr Kossowski, znany również jako przedstawiciel polskiego duchowieństwa, był osobą o znaczącym wpływie w swojej dziedzinie. Urodził się 21 stycznia 1828 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 2 maja 1903 roku w tym samym mieście.
Był nie tylko wyróżniającym się duchownym rzymskokatolickim, ale także utalentowanym tłumaczem dzieł religijnych, co znacząco przyczyniło się do dostępu Polaków do literatury o tematyce religijnej.
W latach 1863–1867 pełnił funkcję rektora Akademii Duchownej w Warszawie, co podkreśla jego zaangażowanie w edukację religijną. W późniejszych latach stał się biskupem pomocniczym w różnych diecezjach: od 1884 do 1889 roku był biskupem pomocniczym płockim, a od 1889 do 1903 roku biskupem pomocniczym kujawsko-kaliskim.
Życiorys
Henryk Piotr Kossowski urodził się 21 stycznia 1828 roku w Warszawie. Jego życie zmieniło się po śmierci rodziców, kiedy to hrabia Józef Łubieński podjął się wychowania młodego Kossowskiego. W latach 1839-1846 przeżywał okres kształcenia w szkołach średnich, najpierw we Wrocławiu, a potem w Lesznie, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości.
W latach 1847-1851 studiował na wydziale prawa w Berlinie. Po ukończeniu nauki, został zarządcą cukrowni znajdującej się w dobrach Sanguszków na Podolu. W 1852 roku rozpoczął studia w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim, które kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie w 1857 roku uzyskał magisterium z teologii. 13 marca 1857 roku przyjął święcenia diakonatu, zaś 23 marca tego samego roku został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego, Wacława Żylińskiego.
W latach 1857-1859 Kossowski pracował jako wykładowca łaciny oraz spowiednik kleryków w seminarium duchownym w Mińsku. Następnie, w latach 1860-1863, pełnił funkcję duszpasterza akademickiego oraz proboszcza w Dorpacie. W tej placówce rozpoczął budowę kościoła oraz zalożył szkołę katolicką i ochronkę. Jego aktywność nie ograniczała się tylko do duchowieństwa, bowiem był także członkiem Estońskiego Towarzystwa Naukowego.
W 1863 roku został rektorem Akademii Duchownej w Warszawie, gdzie wykładał teologię pastoralną oraz egzegezę biblijną Starego Testamentu. Niestety, w 1867 roku władze carskie zamknęły uczelnię, co skutkowało utratą jego stanowiska. W tym czasie zajął się pracą naukową oraz odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Od 1871 roku przez 13 lat sprawował funkcję proboszcza parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie.
W 1864 roku Kossowski został kanonikiem honorowym sejneńskim. Dnia 24 marca 1884 roku, papież Leon XIII mianował go biskupem pomocniczym w diecezji płockiej, a jego stolica tytularna to Serra. Otrzymał święcenia biskupie 13 lipca 1884 roku w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu, gdzie został konsekrowany przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego Aleksandra Gintowt-Dziewałtowskiego wraz z towarzyszącymi mu biskupami. Po święceniach pozostawał w Warszawie, a do Płocka przeniósł się po zmarłych biskupa Kaspra Borowskiego, pełniąc tam rolę wikariusza kapitulnego w latach 1885-1889.
30 grudnia 1890 roku Kossowski został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej. W 1896 roku został wybrany do wizytowania diecezji płockiej, jednak ostatecznie nie objął tej funkcji. W diecezji kujawsko-kaliskiej pełnił rolę oficjała, a od marca do grudnia 1902 roku jako wikariusz kapitulny tymczasowo pełnił obowiązki po ustąpieniu biskupa diecezjalnego, Aleksandra Bereśniewicza.
Kossowski był także autorem około 20 przetłumaczonych dzieł religijnych, w tym pism św. Teresy z Ávili. Na jego działalność wpływ miała również korekta redakcyjna przekładu Biblii Jakuba Wujka. Wraz z Michałem Nowodworskim zainicjował i redagował Encyklopedię kościelną, do której napisał około 240 haseł dotyczących teologii katolickiej oraz historii Kościoła. Publikował kazania i orędzia w takich czasopismach jak „Przegląd Katolicki” oraz „Homiletyka”. W swojej karierze zgromadził istotny księgozbiór liczący około 4000 woluminów, który w swoim testamencie przekazał seminarium duchownemu we Włocławku.
Henryk Piotr Kossowski zmarł 2 maja 1903 roku w Warszawie, a 5 maja tego samego roku został pochowany w podziemiach katedry we Włocławku.
Wyróżnienia
W 1900 roku otrzymał zaszczytny tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jan Blumowicz | Edward Wende (duchowny) | Tadeusz Jarosz (duchowny) | Zofia Czarnecka | Leopold Otto | Władysława Papis | Ryszard Rumianek | Benedykt Zawadzki | Miriam Gonczarska | Tomasz Rojek | Janusz Frankowski | Karol Wolfram | Stanisław Czopowicz | Jerzy Kahané | Janusz Tarnowski | Jakub Trockenheim | Piotr Pawlukiewicz | Bolesław Rosiński | Jerzy Stahl | Wiesław KądzielaOceń: Henryk Piotr Kossowski