Henryk Lukrec

---

Życiorys

W trakcie nauki w szkole średniej Henryk Lukrec zaangażował się w tajne kółko polityczne, które nosiło znamiona Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Współpracował także z lokalnym pisemkiem uczniowskim. Jego zaangażowanie polityczne doprowadziło go do prowadzenia podobnych inicjatyw w kilku gimnazjach. Dwukrotnie, podczas zaboru rosyjskiego, znalazł się w więzieniu w Cytadeli Warszawskiej, co znacząco wpłynęło na jego późniejszą działalność. Po tych doświadczeniach udał się na studia do Szwajcarii i Francji, gdzie kształcił się w dziedzinach nauk społecznych oraz filozofii.

Swój warsztat dziennikarski doskonalił w liberalnym czasopiśmie „Głos”. Po tragicznej śmierci swego przyjaciela i mentora, Jana Władysława Dawida, objął redakcję wspomnianego pisma. W roku 1908 nawiązał współpracę z czasopismem „Społeczeństwo”, gdzie od 1910 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego. Jego działalność nie ograniczała się jednak tylko do mediów – był również aktywnym członkiem masonerii.

W latach 1931-1935 pracował jako stały prelegent w Polskim Radio, co umocniło jego obecność na publicznej scenie. W 1936 roku dołączył do warszawskiego Klubu Demokratycznego i stanął na czele redakcji pisma KD „Epoka”, które prowadził aż do 1939 roku. W obliczu II wojny światowej, walczył w obronie Warszawy. Podczas niemieckiej okupacji, pełnił funkcję w Zarządzie Stronnictwa Polskiej Demokracji, a także redagował „Głos Demokracji” oraz był wiceredaktorem PPS-owskiego „Robotnika”. Jego zaangażowanie w dziennikarstwo było kontynuowane w latach 1942-1943, kiedy to kierował redakcją pisma „Nowe Drogi”.

Po zakończeniu okupacji, Henryk Lukrec znalazł się w gronie najważniejszych przedstawicieli Stronnictwa Demokratycznego, w tym w Centralnym Komitecie i Radzie Naczelnej. W 1945 roku powrócił na stanowisko redaktora naczelnego „Epoki” (później funkcjonującej jako „Nowa Epoka” aż do 1946). Zajmował również stanowisko redaktora naczelnego w Polskim Radio, gdzie kierował pracami Rady Programowej do 1951 roku. W latach 1947-1949 pełnił funkcję prezesa Prezydium Wydziału Wykonawczego Związku Zawodowego Dziennikarzy RP.

W 1947 roku zdobył nominację na posła do Sejmu Ustawodawczego z listy tzw. Bloku Demokratycznego. Jego postawa polityczna była związana z prokomunistycznym kursem w ramach SD. Ostatnie dni swojej działalności spędził w Warszawie, gdzie również został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 26-tuje-21).

Ordery i odznaczenia

Henryk Lukrec, w swojej niezwykłej karierze, otrzymał liczne odznaczenia, które podkreślają jego zasługi oraz oddanie dla kraju.

• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 15 marca 1952),
• order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 sierpnia 1945),
• medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (dwukrotnie),
• srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935).

Publikacje

Henryk Lukrec był autorem wielu istotnych dzieł, które znacząco wpisały się w polską kulturę i historię. Poniżej przedstawiamy zestawienie jego najważniejszych publikacji:

• Trybunał filistrów, Warszawa 1913,
• Jan Władysław Dawid. Szkic biograficzny, Warszawa 1933,
• Jan Władysław Dawid, Ostatnie myśli i wyznania, Warszawa 1935 (opracowanie i przedmowa: Henryk Lukrec).

---

Oceń: Henryk Lukrec

---