Wacław Figurski, znany również jako Karaluk, to postać, która w historii Polski zapisała się jako wybitny działacz komunistyczny oraz rewolucjonista. Urodził się 25 września 1897 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył w tym samym mieście, 22 stycznia 1977 roku.
Jego działalność i wpływy w okresie międzywojennym oraz po II wojnie światowej znacząco wpłynęły na kierunki rozwoju politycznego w Polsce. Figurski był postacią kontrowersyjną, jednak nie można zignorować jego roli w kreowaniu ówczesnych wydarzeń politycznych i społecznych.
Życiorys
Wacław Figurski, po zakończeniu czterech klas szkoły podstawowej, rozpoczął swoją karierę zawodową jako praktykant biurowy w fabryce artykułów papierniczych. W 1913 roku, z powodu swojego zaangażowania w ruch strajkowy, został zwolniony z pracy. Dwa lata później, w 1915 roku, po ewakuacji do Piotrogrodu, w maju 1916 roku został powołany do służby w carskiej armii. Następnie, w lipcu 1917 roku, wstąpił do 2 Dywizji Strzelców Polskich formowanej w Zubcewie, która znajdowała się w pobliżu Rżewa.
Wkrótce po tym przeszedł do 284 pułku piechoty armii rosyjskiej, stacjonującego w Wiaźmie. Już we wrześniu 1917 roku związał się z Socjaldemokracją Polską (SDPRR(b)), a niedługo później uczestniczył w walkach z oddziałami antykomunistycznymi w rejonie Wiaźmy. W lutym 1918 roku Figurski objął stanowisko przewodniczącego Kolegium Komendantury w Wiaźmie, reprezentując Komitet Wykonawczy Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.
Po powrocie do kraju w czerwcu 1918 roku, we wrześniu tego samego roku zgłosił się do niemieckiego biura werbunkowego, co zaowocowało wysłaniem go na roboty do Litwy. Tam próbował uciec dalej na wschód, jednak został zatrzymany przez niemieckie władze z powodu braku niezbędnych dokumentów. Skazany na uwięzienie w Szawlach, przebywał tam aż do listopada 1918 roku.
Po uwolnieniu, Figurski udał się do Wilna, gdzie wstąpił do miejscowego RDR. W okresie od stycznia do marca 1919 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Dzielnicowego KPLiB oraz kierownika wydziału w Ludowym Komisariacie Pracy Republiki Litewsko-Białoruskiej. Następnie został wysłany przez KC KPLiB do służby w armii, gdzie pełnił rolę sekretarza komisarza przy 3 pułku Dywizji Litewskiej. W czasie swojej kariery wojskowej organizował Komitet Rewolucyjny w Wiłkomierzu i brał czynny udział w walkach o to miasto. 17 maja 1919 roku doznał rany i został wzięty do niewoli przez litewskie oddziały antykomunistyczne.
W wyniku wymiany jeńców w kwietniu 1920 roku Figurski znalazł się w Rosji Sowieckiej, gdzie zyskał tytuł pełnomocnika Rady Wojskowo-Rewolucyjnej Frontu Zachodniego w Smoleńsku. Później obejmował stanowisko zastępcy pełnomocnika ds. jeńców w Piotrogrodzie, a od października 1920 roku był również zastępcą członka Biura Polskiego przy Piotrogrodzkim Gubernialnym Komitecie RKP(b). W marcu 1921 roku uczestniczył w tłumieniu powstania w Kronsztadzie.
Od lipca 1921 roku Figurski pracował jako tkacz w piotrogrodzkiej fabryce. W lipcu 1922 roku powrócił do Polski i osiedlił się w Żyrardowie, gdzie podjął pracę w Towarzystwie Akcyjnym Wyrobów Bawełnianych „Wola” w Warszawie. W latach 1922–1932 był członkiem Komunistycznej Partii Polski. Działał w różnych związkach zawodowych, takich jak Związek Zawodowy Robotników Przemysłu Chemicznego oraz Związek Zawodowy Robotników i Robotnic Przemysłu Tytoniowego. W okresie 1925–1929 pracował w warszawskiej Kasie Chorych, a w latach 1933–1939 zajmował się robotami publicznymi jako robotnik sezonowy oraz nadzorca nad tymi pracami.
W lutym 1940 roku Figurski został wysłany na przymusowe roboty do Rzeszy, a między kwietniem a październikiem 1941 roku przebywał w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po zwolnieniu z uwagi na stan zdrowia wrócił do Żyrardowa, gdzie od 1943 roku pracował w warszawskiej fabryce mydła. W 1947 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a później do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1953–1958 był zatrudniony w Zakładach Jedwabniczych w Milanówku, a następnie przeszedł na rentę. Figurski mieszkał w Domu Weteranów Ruchu Robotniczego w Warszawie.
W ciągu swojego życia został odznaczony wieloma wyróżnieniami, w tym Orderem Czerwonej Gwiazdy oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Zygmunt Meter | Alfred Lampe | Włodzimierz Zawadzki (polityk) | Andrzej Machalski | Henryk Lukrec | Ewa Rurynkiewicz | Michał Stępniewski | Marek Ociepka | Jan Mulak | Mirosław Orliński | Izabela Matusz | Zygmunt Bratkowski | Małgorzata Żak | Stefan Staszewski | Halina Martinowa | Emma Talmi | Kazimiera Świętochowska | Maciej Duszczyk | Andrzej Anklewicz | Bohdan BednarskiOceń: Wacław Figurski