Grzegorz Brzozowicz

---

Życiorys

Grzegorz Brzozowicz to postać, która zyskała uznanie w Polsce dzięki swojej działalności w obszarze kultury muzycznej i dziennikarskiej. W latach 1972–1977 mieszkał w Belgradzie, na terenie byłej Jugosławii, co miało wpływ na jego wrażliwość artystyczną.

W 1985 roku ukończył studia na Wydziale Telekomunikacji na Politechnice Warszawskiej. Szybko znalazł swoje miejsce w warszawskiej scenie muzycznej, organizując koncerty w studenckim klubie „Riviera-Remont” w latach 1981-1988, w których to w ostatnich dwóch latach pełnił rolę kierownika. Był również pomysłodawcą oraz szefem festiwalu muzycznego „Poza Kontrolą” w latach 1985–1988.

Brzozowicz robił karierę także jako dziennikarz, współpracując z wieloma pismami, takimi jak: „Non Stop”, „Ekran”, „Magazyn Muzyczny”, „Rock’n’Roll” oraz „Gazeta Wyborcza” w latach 1990–1995. W latach 1996-1997 był zastępcą redaktora naczelnego w „Machina” i pełnił funkcje redaktora naczelnego w „Gali” w 2002 roku. W jego dorobku znajduje się także współpraca z „Elle”, „Muza”, „Ozon”, „Dziennik”, „Playboy” i innymi.

Poza pracą w prasie, jako prezenter muzyczny Grzegorz Brzozowicz miał znaczący wpływ na radio. Pracował w stacjach, takich jak Trójka w latach 1984-1992, gdzie prowadził audycje takie jak „Radio Clash” czy „Rock po Polsku”. Swoje doświadczenie zdobywał także w Rozgłośni Harcerskiej, Radio Kolor (gdzie był szefem muzycznym w latach 1993-1996), Jazz Radio, Radiostacja, Radio PiN oraz RDC.

Kolejnym obszarem, w którym się realizował, była telewizja. Dla TVP2 zrealizował szereg programów dokumentalnych, takich jak „Goran Bregović. Szczęściarz z Sarajewa” w 1995 roku, czy „Yugonostalgia” z 2005 roku. Jego twórczość obejmuje także programy takie jak „Przyjaciele na 33 obroty” (2013) i „Andrzej Korzyński – Zagubiony diament” (2016). W latach 2006-2011 Brzozowicz był również współpracownikiem telewizyjnego „Tygodnika kulturalnego” emitowanego na TVP Kultura, do którego powrócił w 2016 roku.

W 2007 roku stworzył na platformie n kanał filmowy „Wojna i Pokój”. Jest także autorem/animatorem projektów muzycznych Yugoton i Yugopolis, oraz pomysłodawcą takich płyt jak „Kayah i Bregović” oraz „Daj mi drugie życie” Goran Bregović & Krzysztof Krawczyk. Jego współpraca z Justyną Steczkowską oraz Bobanem Markoviciem, zaowocowała albumem „I na co mi to było?”.

Nazwisko Brzozowicza często pojawia się w kontekście recenzji muzycznych, również obok Romana Rogowieckiego, w przeboju Kazika zatytułowanym „12 groszy”. Jego szeroki wpływ na polską scenę muzyczną oraz dziennikarską jest niezaprzeczalny.

Publikacje książkowe

Grzegorz Brzozowicz jest autorem wielu interesujących publikacji, które zachwycają miłośników literatury. Wśród jego książek znajdują się:

• Goran Bregović. Szczęściarz z Sarajewa (2000),
• Społecznościowy reportaż zatytułowany Sto płyt, które wstrząsnęły światem, czyli kronika czasów popkultury (2000) – w tym przypadku Brzozowicz współpracował z Filipem Łobodzińskim,
• Ucho, gardło nóż – Vedrana Rudan, gdzie Brzozowicz pełnił rolę tłumacza (2002),
• Cejrowski – biografia (2010),
• Muniek – Grzegorz Brzozowicz prowadzi rozmowę z Zygmuntem Staszczykiem (2011),
• Resortowe dziecko rock’n’rolla (2016).

---

Oceń: Grzegorz Brzozowicz

---