Piotr Wroński

---

Życiorys

Dzieciństwo

Piotr Wroński jest synem Stanisława oraz Hanny. Jego dziadek, przed wybuchem II wojny światowej, pełnił funkcję zecera, a w trakcie kampanii wrześniowej walczył jako kapral, aktywnie uczestnicząc również w powstaniu warszawskim. Matka Piotra, w latach 70. i 80., pracowała jako zaopatrzeniowiec w Domu Towarowym „Sawa” w Warszawie, a w latach 1981–1984 pełniła funkcję I sekretarza POP PZPR. W późniejszym czasie została członkinią Egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR. Jego ojciec był nauczycielem w liceum ogólnokształcącym. Po roku od narodzin Piotra, rodzice postanowili się rozwieść.

Wykształcenie

W roku 1976 rozpoczął studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie studiów, jak donosiły media, miał być tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL. W latach 1979–1980 ukończył jednocześnie studium wojskowe na UW. Był aktywnym członkiem Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, przynależąc do tej organizacji od 1976 do 1981. W uznaniu swoich osiągnięć uzyskał tytuł magistra filologii polskiej, broniąc pracę dyplomową zatytułowaną Świat poetycki Joanny Kulmowej. Po ukończeniu studiów podjął krótkoterminową pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej.

Praca w służbach specjalnych

W okresie PRL

W listopadzie 1982 roku zgłosił się do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie rozpoczął pracę w Służbie Bezpieczeństwa. W czerwcu 1983 roku ukończył dwumiesięczny kurs podoficerski w Szkole Ruchu Drogowego MO w Piasecznie, zdobywając tytuł kaprala. Od sierpnia 1983 do lipca 1984 przebywał na studium podyplomowym w Ośrodku Kształcenia Kadr Wywiadowczych w Starych Kiejkutach, które ukończył z wynikiem dobrym, co pozwoliło mu awansować na podporucznika. W 1987 roku otrzymał awans na stopień porucznika. Początkowo pracował w Biurze Techniki, a następnie jako oficer wywiadu w XI Wydziale Departamentu I MSW. Jego działalność koncentrowała się na zwalczaniu „dywersji ideologicznej”. Brał czynny udział w operacjach mających na celu przejęcie kontroli nad organizacjami podziemia solidarnościowego, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, a także w rozpracowywaniu środowisk Radia Wolna Europa. Uczestniczył w licznych misjach wywiadowczych, w tym w Jugosławii (1987), Berlinie Zachodnim (1988 i 1989) oraz w Austrii (1989). Był aktywnym członkiem PZPR i ZSMP od 1982 roku oraz działał w lokalnym komitecie zakładowym partii.

W III RP

W sierpniu 1990 roku przeszedł pozytywną weryfikację i dołączył do Urzędu Ochrony Państwa. W latach 1990–1992 pracował w wydziale antyterrorystycznym Zarządu Wywiadu UOP, a później angażował się w działania Generalnego Inspektoratu Celnym. Od 1993 roku należał do Zarządu Kontrwywiadu UOP, odpowiadając za działania w kierunku wschodnim. W 2000 roku ujawnił rezydenturę wywiadu rosyjskiego w Warszawie, będąc przy tym oficerem w randze majora, co przyniosło mu osobisty list gratulacyjny od premiera RP Jerzego Buzka. W wyniku przeprowadzonych działań musiał na pewien czas opuścić Polskę. Po 2002 roku pracował w Agencji Wywiadu, ponownie skupiając się na kierunku wschodnim, głównie w kontekście zabezpieczenia kontrwywiadowczego placówek dyplomatycznych. W latach 2000–2006 pełnił funkcję I sekretarza ambasady RP w Londynie, gdzie, działając pod przykryciem dyplomaty, brał na siebie odpowiedzialność za rezydenturę polskiego wywiadu. Był również oficerem łącznikowym pomiędzy Agencją Wywiadu a Secret Intelligence Service (MI6).

W okresie 2006–2009 wykładał w Ośrodku Szkolenia Agencji Wywiadu w Starych Kiejkutach, a następnie do 2013 roku pracował w centrali Agencji Wywiadu. W 2011 roku otrzymał awans na pułkownika, po czym w październiku tegoż roku przeszedł na emeryturę z pozycji głównego specjalisty, pozostając w Agencji do grudnia 2013 roku na etacie konsultanta.

Emerytura

Obecnie pełni rolę prezesa oraz jedynego udziałowca firmy „New Media Business”. W okresie od sierpnia 2016 do października 2017 roku realizował zlecenia dla Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych, koncentrując się na ochronie kontrwywiadowczej oraz analizie kandydatów na stanowiska w firmie. Współpraca została zakończona z powodu skandalu związanego z nielegalnym podsłuchiwaniem, w który rzekomo był zamieszany. W styczniu 2019 roku objął stanowisko prezesa zarządu Fundacji Kontrwywiadu Gospodarczego i Obywatelskiego. Został rzecznikiem prasowym partii Alternatywa Społeczna, zarejestrowanej w listopadzie 2018 roku, z ramienia której zgłosił swój komitet wyborczy w wyborach prezydenckich w 2020 roku, jednak nie złożył wymaganej liczby podpisów na poparcie swojej kandydatury. Jak podaje Krzysztof Przybylek, pełnomocnik Komitetu Wyborczego Piotra Wrońskiego, przeszkodą okazały się obostrzenia związane z pandemią COVID-19 dotyczące przemieszczania się, co poskutkowało publicznym zniszczeniem zebranych ponad 103 tys. podpisów.

Działalność publicystyczna

Po przejściu na emeryturę, Piotr Wroński skoncentrował się na działalności literackiej oraz publicystycznej, łącząc się ze środowiskami prawicowymi. Został stałym komentatorem Telewizji Republika oraz pisał i udzielał wywiadów dla takich publikacji jak tygodniki „Sieci”, „Do Rzeczy” oraz „Gazeta Polska”, jak również kwartalnika „Fronda”. Jego działalność obejmowała również współpracę jako komentator i współprowadzący programy w telewizji internetowej wRealu24 oraz w audycjach Radia Wnet, gdzie często bywał gościem i prowadził prelekcje w dyskusyjnych Klubach Ronina.

W okresie od października 2017 do grudnia 2018 prowadził kanał o nazwie SWT tv w serwisie YouTube i posiadał bloga na portalu Salon24.pl. Współpracował także z telewizją internetową wSensie.tv oraz Mediami Narodowymi, będąc w strefie wpływu stowarzyszenia Marsz Niepodległości. W styczniu 2020 roku zainicjował internetowe radio o nazwie „KChT Radio Ludzi Rozsądnych”.

Odznaczenia

Piotr Wroński jest uhonorowany różnymi odznaczeniami, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w ochronę porządku publicznego oraz w działalność na rzecz społeczności. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę jego odznaczeń:

• srebrny Krzyż Zasługi, przyznany w 1988 roku,
• brązowa odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”, uzyskana w 1988 roku.

Życie prywatne

Piotr Wroński doświadczył dwóch związków małżeńskich. Swoje pierwsze małżeństwo zawarł w 1982 roku, a drugie miało miejsce w 1995 roku.

Książki

Piotr Wroński to autor, którego twórczość obejmuje wiele interesujących książek, które poruszają tematy manipulacji, zdrady i kontrwywiadu. Poniżej przedstawiamy szczegółowy spis jego publikacji:

• Weryfikacja: historia manipulacji i zdrady. Warszawa: Editions Spotkania, 2015. ISBN 978-83-7965-096-5. Brak numerów stron w książce,
• Spisek założycielski: historia jednego morderstwa. Warszawa: Editions Spotkania, 2015. ISBN 978-83-7965-036-1. Brak numerów stron w książce,
• Spowiedź życia. Warszawa: Editions Spotkania, 2016. ISBN 978-83-7965-156-6. Brak numerów stron w książce,
• Czas nielegałów: krótki kurs kontrwywiadu dla amatorów. Warszawa: Fronda, 2016. ISBN 978-83-8079-080-3. Brak numerów stron w książce,
• Reset, czyli weryfikacja spisku. Warszawa: Editions Spotkania, 2018. ISBN 978-83-7965-308-9. Brak numerów stron w książce,
• Sprawa kryptonim Holub. Warszawa: Magdalena Kośny, 2018. ISBN 978-83-951341-0-4.

---

Oceń: Piotr Wroński

---