Elżbieta Ostrowska (1923–2007)

---

Życiorys

Elżbieta Ostrowska, urodzona w rodzinie Wacława Grossa oraz Heleny z Bielszewskich, wykazała się niezwykłym duchem podczas trudnych czasów II wojny światowej. W trakcie niemieckiej okupacji pełniła rolę instruktorki tajnego harcerstwa, a także była referentem w Wojskowej Służbie Kobiet w Obwodzie Warszawa-Mokotów. W szczególności podczas powstania warszawskiego, jej odwaga objawiła się, gdy została dowódcą Okręgowej Składnicy Meldunkowej „S” usytuowanej w Alejach Jerozolimskich. Ponadto kierowała łącznością kanałową Warszawa-Południe.

Po zakończeniu powstania, Ostrowska była więźniem brutalnego obozu Bergen-Belsen, a następnie trafiła do kobiecego Oflagu IX C Molsdorf. Nie tylko brała udział w działaniach związanych z Armią Krajową, ale również pełniła funkcję oficera łącznikowego w Paryżu. Działała w Komisji Weryfikacji AK na obszarze Francji, Belgii oraz Holandii. Tam też, w Paryżu, związała swoje życie z Zygmuntem Ostrowskim, który był oficerem sztabu u ppłk Fieldorfa oraz uczestnikiem walk 51 pułku piechoty i 1 Dywizji Grenadierów Polskich we Francji.

W sferze twórczości literackiej zadebiutowała w 1954 roku, pisząc piosenki oraz wiersze dla dzieci, a także sztuki dla teatrów kukiełkowych oraz słuchowiska radiowe. W 1955 roku została przyjęta do ZAIKS-u, a dekadę później do Związku Literatów Polskich. Po upływie lat wróciła do tematyki wojennej w swojej twórczości, a jej pasja zaowocowała również działalnością społeczną, w tym w Komisji Historii Kobiet w Walce o Niepodległość oraz w Prezydium Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w I i II kadencji.

W 1974 roku, w uznaniu jej twórczości, otrzymała Nagrodę Polityki za książkę „W Alejach spacerują 'Tygrysy’. Sierpień-wrzesień 1944”. Elżbieta Ostrowska zmarła w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 210-4-16/17, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii Polski.

Wybrana bibliografia

Elżbieta Ostrowska, znana ze swojego wkładu w literaturę oraz historię, pozostawiła po sobie imponującą bibliografię. Oto wybrane tytuły, które odzwierciedlają jej szeroki zakres twórczości:

• W Alejach spacerują „Tygrysy”. Sierpień-wrzesień 1944 (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1973),
• … a wolność była wśród drutów: oflag IXc Molsdorf… (Państ. Wydaw. Naukowe, Warszawa, 1991, ISBN 83-01-09196-7),
• Kanały: z tajemnic powstańczej Warszawy: łączność dowodzenia i ewakuacje na trasach południowych (Askon, cop., Warszawa, 2003, ISBN 83-87545-65-1),
• Miecz wzniesiesz albo tarczę, Warszawa 1939–1944 (First Business College, Warszawa, 1994, ISBN 83-85746-15-3),
• Współautorka pozycji Powstanie Warszawskie – służby w walce oraz Słownika Kobiet-uczestniczek walk o niepodległość Polski 1939–1945.

Książki dla dzieci

• Czarodziejski Mostek. Baśnie Ludowe (1959),
• Nocne Kłopoty Zabawek Doroty (1959),
• Korale Pani Jesieni (1960),
• Krokusowa Łączka. Rośliny Chronione (1961),
• Zabawne Niedźwiadki (1961),
• Narodziny Rzeki (1963),
• Bajka o Jesiennym Szalu (1964),
• Chatka Bajek (1965),
• Pajacyk Zaginął (1966),
• Opowieść o Bursztynie (1967),
• O Bartku Doktorze: baśń ludowa dla dzieci starszych (1967),
• Dziwna tajemnica (1968),
• Wichrowa Igraszki (1968).

Ordery i odznaczenia

W ciągu swojego życia, Elżbieta Ostrowska otrzymała liczne odznaczenia i wyróżnienia za swoje zasługi, w tym:

• krzyż srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, przyznany przez Prezydenta RP na obczyźnie w 1946 roku,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 15 czerwca 2007 roku,
• krzyż walecznych, uzyskany za działania jako Komendant Okręgu Warszawskiego AK w 1944 roku,
• srebrny krzyż zasługi z mieczami, przyznany na podstawie działań w Komendzie Okręgu Warszawskiego AK w 1944 roku,
• warszawski krzyż powstańczy.

---

Oceń: Elżbieta Ostrowska (1923–2007)

---