Edward Tryjarski

---

Życiorys

Edward Tryjarski urodził się w rodzinie Konrada (1875–1934) oraz Wandy z Zawadzkich (1886–1930). W 1948 roku zakończył swoje studia prawnicze, a dwa lata później podjął naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zgłębił turkologię. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się w Studium Języków i Zagadnień Wschodnich Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, gdzie pracował od 1948 do 1950 roku. Następnie, w latach 1954–1956, zajmował się redakcją i był zastępcą kierownika w Redakcji Filologii Obcej Państwowego Wydawnictwa Naukowego.

Od 1956 roku Tryjarski rozpoczął działalność w Zakładzie Orientalistycznym Polskiej Akademii Nauk, a w 1961 roku obronił swoją pracę doktorską pt. „Dialekt kipczacki Ormian polskich”, której autorem był Ananiasz Zajączkowski. W 1966 roku uzyskał tytuł docenta. Po likwidacji Zakładu Orientalistyki PAN w 1969 roku, został pracownikiem Instytutu Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk, gdzie pozostawał do momentu przejścia na emeryturę w 1993 roku. W 1974 roku nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1987 roku tytuł profesora zwyczajnego.

Edward Tryjarski miał także znaczący wkład w wydawnictwa naukowe. Był sekretarzem i kierownikiem Pracowni Słownika Wyrazów Obcych w PWN, a w latach 1957–1976 pełnił funkcję sekretarza redakcji, by następnie, od 1977 do 2004 roku, sprawować stanowisko redaktora naczelnego Rocznika Orientalistycznego. Działał również w Komitecie Nauk Orientalistycznych PAN, a w 2009 roku został wyróżniony tytułem członka honorowego tegoż Komitetu.

W swojej pracy badawczej koncentrował się na językach tureckich, zwłaszcza na języku ormiańsko-kipczackim. Zainteresowania Tryjarskiego obejmowały dzieje tureckich ludów stepowych, kulturę Ormian polskich, a także relacje Polski z dawnymi ludami tureckimi oraz Turcją osmańską.

W życiu prywatnym był mężem Marii Magdaleny z Piotrowskich (1925–2021). Edward Tryjarski zmarł w Warszawie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera T-5-8,9).

Publikacje

Edward Tryjarski to autor wielu cenionych prac, które zyskały uznanie w kręgach naukowych. Jego dorobek publikacyjny obejmuje szereg znaczących dzieł, w tym:

• Dictionnaire arméno-kiptchak; d’après trois manuscrits des collections viennoises (1968–1972),
• Hunowie europejscy, Protobułgarzy, Chazarowie, Pieczyngowie (1975 – z Krzysztofem Dąbrowskim i Teresą Nagrodzka-Majchrzyk),
• Zwyczaje pogrzebowe ludów tureckich na tle ich wierzeń (1991),
• Kultura ludów tureckich w świetle przekazu Mahmūda z Kaszgaru (XI w.) (1993),
• In confinibus Turcarum. Szkice turkologiczne (1995),
• Ormianie w Warszawie. Materiały do dziejów (2001),
• Armeno-Kipchak texts in the Alchemical treatise by Andrzej Torosowicz (17th Century) (2005),
• Zapisy sądu duchownego Ormian miasta Lwowa za lata 1625–1630 w języku ormiańsko-kipczackim (2010),
• Zapisy sądu duchownego Ormian miasta Lwowa za lata 1564–1608 w języku ormiańsko-kipczackim (2017),
• Armeno-Kipchak studies. Collected papers (2017).

Oprócz prac naukowych, Tryjarski angażował się również w tłumaczenie literatury pięknej, w tym:

• Mahmut Makal Nasza wieś. Notatki tureckiego nauczyciela wiejskiego (1952) – ze Stanisławem Kałużyńskim,
• Ali Sabahttin Wrogowie. Opowiadania anatolijskie (1953) – z Józefem Bielawskim,
• W oazie i na stepie. Myśli muzułmańskiego Wschodu (1958) – z Józefem Bielawskim i Franciszkiem Machalskim,
• Kobierzec z gwiazd i półksiężyców. Fragmenty z twórczości ludów tureckich (1967) – ze Stanisławem Kałużyńskim.

Odznaczenia

Edward Tryjarski był osobą, która otrzymała szereg znaczących odznaczeń w uznaniu za swoje zasługi. Wśród nich można wymienić:

• medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 15 stycznia 1955,
• order św. Mesropa Masztoca z Armenii.

---

Oceń: Edward Tryjarski

---