Antoni Buszek, urodzony 14 stycznia 1883 roku w Warszawie, to postać niezwykle istotna na polskiej scenie artystycznej. Jego życie, które zakończyło się 6 maja 1954 roku w Kole, obfitowało w twórczość i różnorodne osiągnięcia.
Był nie tylko malującym artystą, ale również specjalistą w dziedzinie ceramiki oraz technologii farbiarstwa, co sprawiło, że jego dorobek artystyczny obejmował szereg dziedzin, które wzbogaciły polską sztukę.
Życiorys
W roku 1901 Antoni Buszek rozpoczął swoją edukację w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się pod okiem wielu wybitnych artystów, takich jak Józef Unierzyski, Józef Mehoffer, Stanisław Wyspiański oraz Jan Stanisławski. Po ukończeniu studiów w 1904 roku, Buszek udał się do Paryża, gdzie jego pasja do malarstwa rozwijała się poprzez odwiedzanie różnorodnych muzeów oraz Bibliothèque de Métiers. Następnie wyjechał do Włoch, gdzie zgłębiał tajniki ikonografii oraz malarstwa bizantyjskiego.
W latach 1911-1913 był uczniem w paryskich Ateliers de Martine, kierowanych przez projektanta mody Paula Poireta. Po zakończeniu nauki powrócił do Krakowa, gdzie przez prawie dziewięć lat pełnił rolę kierownika pracowni batikarskiej prowadzonej przez Stowarzyszenie „Warsztaty Krakowskie”. To właśnie tam nauczał osoby, które nie miały wcześniejszego doświadczenia w tej dziedzinie, opracowując własne metody nauczania. Metody te, które pomagały rozwijać naturalne zdolności twórcze jego uczniów, zyskały nazwę metodą Buszka.
W 1922 roku Buszek osiedlił się w Warszawie, gdzie wykorzystał zdobyte doświadczenie zakładając własną szkołę zajmującą się sztuką batiku. Równocześnie przyjął stanowisko dyrektora Towarzystwa Popierania Przemysłu Ludowego oraz dołączył do Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”. Jednak w 1923 roku zdecydował się zawiesić działalność swojej szkoły, aby skoncentrować się na prowadzeniu kursów z zakresu sztuki stosowanej.
W 1925 roku zyskał prestiżową nagrodę Grand Prix za swoje innowacyjne metody pedagogiczne. Rok później, w Warszawie przy ul. Topiel 4, założył fabrykę środków chemicznych „An-Bu”, którą prowadził aż do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie, w 1945 roku, nawiązał współpracę z BNEP (Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji), projektując porcelanowe lalki, które były produkowane w fabrykach w Ćmielowie, Wałbrzychu i Jaworzynie Śląskiej.
Od 1948 roku był adiunktem w warszawskiej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie rozpoczął prowadzenie kursów związanych ze zdobieniem jedwabiu w Centralnych Zakładach Jedwabiu Naturalnego w Milanówku. W 1949 roku prowadził również kursy zdobienia porcelany w Zakładach Fajansu we Włocławku oraz podobne zajęcia w Fabrykach Porcelitu w Kole i Pruszkowie.
W latach 1951-1952 Buszek był wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie prowadził wykłady z ceramiki. Po zakończeniu swojej kariery artystycznej spoczął na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 17-I-28/29.
Przypisy
- Buszek Antoni. slownikprojektantow.pl. [dostęp 11.11.2019 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: BUSZKOWIE, GZULOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 01.11.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Marcin Mentel | Rafał Kazanowski | Anna Fryczkowska | Władysław Sabowski | Aleksander Borawski | Jan Klata | Małgorzata Rożniatowska | Agustin Egurrola | Katarzyna Latałło | Paul Merwart | Stanisław Poznański (1909–1996) | Andrzej W. Sawicki | Wiesław Stradomski | Zofia Petersowa | Edmund Fetting | Kazimierz Dębnicki | Małgorzata Kalicińska | Wojciech Skowroński | Feliks Krzesiński | Adam BiedrzyckiOceń: Antoni Buszek