Aleksander Olchowicz

Polityka i administracja

Aleksander Olchowicz, urodzony 9 sierpnia 1898 roku w Warszawie, był postacią wyjątkową w polskiej historii. Jego życie zakończyło się tragicznie 3 września 1954 roku w Krakowie.

Olchowicz był nie tylko znanym dziennikarzem i politykiem, ale także aktywnym działaczem wojskowym i sportowym. Jako poseł pełnił funkcję w Krajowej Radzie Narodowej w latach 1946–1947, a następnie zasiadał w Sejmie Ustawodawczym od 1947 do 1952 roku.

Życiorys

Aleksander Olchowicz był synem Konrada (1858–1924) i Heleny z Szymanowskich (1868–1946). Jego życie było pełne ważnych wydarzeń i osiągnięć. W 1912 roku, z powodu swojego zaangażowania w protesty antyrosyjskie, został uwięziony. Trzy lata później, w 1915, ukończył gimnazjum E. Konopczyńskiego w Warszawie, a następnie wstąpił do Legionów Polskich, co stanowiło ważny krok w jego karierze wojskowej. W 1918 roku uzyskał status oficera zawodowego w Wojsku Polskim.

W okresie międzywojennym Olchowicz aktywnie działał w środowisku sportowym. Pracował w Wydziale Prasowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz pełnił funkcję sekretarza redakcji „Kuriera Warszawskiego”. Jego zainteresowania sportowe doprowadziły go do zajmowania wysokich stanowisk, takich jak wiceprezes Polskiego Związku Lawn Tenisowego (PZLT), a także wiceprezes oraz członek honorowy sekcji tenisa w W.K.S. Legia.

Podczas II wojny światowej, Olchowicz nie tylko przetrwał trudne czasy, ale również aktywnie angażował się w działalność oporu. Współtworzył organizację „Związek Czynu Zbrojnego”, w której pełnił funkcję wicekomendanta od 1939 do 1941 roku. Miał również znaczącą rolę jako wiceprezes i szef Wydziału Politycznego Polskiego Związku Wolności. Wzięcie udziału w powstaniu warszawskim jako porucznik zyskało mu notabene szczególne uznanie, gdzie dowodził oddziałami PZW pod pseudonimem Leliwa.

W 1945 roku Olchowicz dołączył do Stronnictwa Pracy, stając się jego wiceprezesem, a później prezesem Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Zasiadał także w Zarządzie Głównym Stronnictwa Pracy. W 1946 roku objął mandat posła do Krajowej Rady Narodowej, a w 1947 został członkiem Sejmu Ustawodawczego. Po likwidacji Stronnictwa w 1950 roku, stał się członkiem Stronnictwa Demokratycznego, gdzie kontynuował swoją karierę polityczną jako poseł i wiceprzewodniczący Wojewódzkiego Komitetu partii w Krakowie.

W latach 1945-1947 pełnił jednocześnie funkcję prezesa Polskiego Związku Tenisowego, a następnie do 1951 roku był jego prezesem honorowym. Jego życie zakończyło się w Krakowie, gdzie został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera U-2-4,5,6).

Ordery i odznaczenia

W życiu Aleksandra Olchowicza istotną rolę odgrywały różnego rodzaju odznaczenia, które potwierdzały jego zasługi oraz niezłomną postawę w trudnych czasach. Poniżej przedstawiamy główne ordery, które otrzymał:

  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy, przyznany 6 września 1946,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany pośmiertnie 6 września 1954,
  • Krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
  • Medal Niepodległości, nadany 2 maja 1933,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1931,
  • Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

Przypisy

  1. Prezesi [online], Historia Polskiego Tenisa [dostęp 29.12.2021 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: KONRAD OLCHOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 28.07.2020 r.]
  3. M.P. z 1954 r. nr 110, poz. 1538 („za zasługi w pracy społecznej i zawodowej”).
  4. M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 232 („za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”).
  5. M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123 („za pracę w dziele odzyskania niepodległości”).
  6. M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 („za zasługi na polu rozwoju sportu”).
  7. a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 534.

Oceń: Aleksander Olchowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.71 Liczba ocen:17