Adam Józef Ignacy Prażmowski, znany pod herbem Belina, był wybitną postacią w historii polskiej astronomii. Urodził się 15 marca 1821 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 15 lutego 1885 roku w Ville-d’Avray, w pobliżu Paryża.
Stanowi on nie tylko ważną postać dla Polski, ale również dla całego świata nauki, jako najwybitniejszy polski astronom XIX wieku. Jego wkład w rozwój astrofizyki jest nieoceniony i zostaje doceniany przez badaczy oraz miłośników tej dziedziny do dziś.
Życiorys
Adam Prażmowski urodził się w rodzinie o silnych tradycjach naukowych. Jego ojcem był Józef, sędzia apelacyjny, natomiast jego matką Teresa. Interesującą postacią w jego rodzinie był również stryj, biskup płocki, Adam Michał Prażmowski. W 1839 roku rozpoczął pracę w obserwatorium warszawskim, gdzie pełnił funkcję asystenta.
W latach 40. oraz 50. XIX wieku brał udział w licznych pomiarach geodezyjnych, współpracując z takimi wybitnymi naukowcami jak Franciszek Armiński, Jan Baranowski, Wilhelm Struve oraz Johann Jacob Baeyer. W 1854 roku Prażmowski stworzył innowacyjną metodę wyznaczania błędów osobistych obserwatora, co przyczyniło się do polepszenia dokładności pomiarów.
Obserwując zaćmienie Słońca w Hiszpanii w 1860 roku, dokonał istotnego odkrycia, które zmieniło postrzeganie zjawisk związanych zastrukturalizowaniem świata kosmicznego. Odkrył, że światło korony słonecznej jest spolaryzowane, podczas gdy światło protuberancji nie wykazuje tego zjawiska. W ten sposób udowodnił, że korona jest ściśle związana ze Słońcem, a nie jak wcześniej sądzono z Księżycem.
Ponadto Prażmowski był encyklopedystą i wnioskodawcą haseł do 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, wydawanej w latach 1859–1868. Jego nazwisko można znaleźć w pierwszym tomie tej encyklopedii, co świadczy o jego odziedziczonej wiedzy i wpływie w polskim świecie naukowym.
W 1863 roku wyjechał do Paryża jako stypendysta, gdzie jego talent do konstrukcji urządzeń optycznych znalazł nowe zastosowanie. Pracował dla firmy optycznej E. Hartnacka, z której stał się współwłaścicielem, a w 1871 roku objął pełną własność. W trakcie swojej kariery skonstruował i udoskonalił wiele innowacyjnych urządzeń, w tym pryzmatyczny polaryzator i celostat.
W latach 1880–1882 był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Nauk Ścisłych na emigracji, angażując się w badanie polaryzacji światła komet. Po zakończeniu swojego życia znalazł spoczynek na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu, gdzie jego grób znajduje się w kwaterze 41, rzędzie 14, grobie 29.
Przypisy
- PRAŻMOWSKI Adam (1821-1885) | Polskie groby historyczne we Francji [online], www.tombeauxpolonais.eu [dostęp 17.04.2023 r.]
- MirosławM. Danch MirosławM., Adam Prażmowski (1821–1885), „Urania – Postępy Astronomii”, XCII (3), 2021, s. 21-27, ISSN 1689-6009.
- a b c Przemysław Rybka. Adam Prażmowski (1821—1885). „Urania”. 11/85 (56), s. 303-306, 1985-11, ISSN 0042-0794.
- „Encyklopedia Powszechna”, tom I, wyd. Samuel Orgelbrand, Warszawa, 1859.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Jakub Karpiński | Wojciech Żakowski | Krystyna Oszkinis | Ewa Paczoska | Marcel Neiding | Antoni Wołk-Łaniewski | Jan Natanson-Leski | Leszek Szychta | Bożenna Bojar | Władysław Takliński | Danuta Ptaszycka-Jackowska | Adam Hulanicki | Jacek Santorski | Wiktor Wąsik | Magdalena Sadowska-Czaputowicz | Maria Skalińska | Paweł Haensel | Jan Rutkowski (historyk) | Zbigniew Żyszkowski | Wiktor AmbroziewiczOceń: Adam Prażmowski (astrofizyk)