Warszawska Piekarnia Mechaniczna

---

Opis

W sercu Warszawy znajduje się ceglany budynek piekarni, który wraz z dwupiętrową oficyną mieszkalną, powstał w latach 1900 lub 1908. Data budowy, zapisana na bocznej ścianie oficyny, jest częściowo nieczytelna, przez co nie można jej jednoznacznie ustalić. Budynek ten usytuowany jest między ulicami Stolarską, Letnią oraz Szwedzką.

Piekarnia została wzniesiona w kształcie litery „U” i posiada jednokondygnacyjną strukturę z niewielkim dziedzińcem. Elewacje charakteryzowały się skromnym wystrojem, typowym dla przemysłowej architektury epoki, w tym elementami takimi jak lizeny oraz ozdobne gzymsy. Również oficyna została wzbogacona o dekoracyjne szczegóły, w tym balustrady balkonowe, które nadają jej wyjątkowy wygląd.

Przez lata, do lat dwudziestych XX wieku, piekarnia zmieniała właścicieli, aż w 1925 roku w ręce Marcelego i Marii Wiechowiczów oraz Stanisława i Zofii Morawskich przeszło zarówno piekarnia, jak i oficyna. Nowi posiadacze byli znanymi mistrzami piekarskimi, mocno związanymi z lokalnym Cechem Piekarzy, a ich działalność miała również społeczny wymiar. Marceli Wiechowicz, aktywny w sferze politycznej, w 1930 roku dostał się do Senatu III kadencji (1930−1935).

Piekarnia funkcjonowała jako III Warszawska Piekarnia Mechaniczna, dostarczając pieczywo szczególnie sklepom w Pradze oraz jednostkom wojskowym. Świetnie przetrwała II wojnę światową, nie doświadczając większych zniszczeń. Po wojnie, w 1945 roku, została przekazana Skarbowi Państwa, a w 1977 roku rozebrano fragmenty posesji, odsłaniając szczytową ścianę oficyny mieszkalnej.

Po zakończeniu działalności, która miała miejsce w 2010 roku, w budynku pozostało oryginalne wyposażenie, takie jak piec do wypieku chleba oraz różne urządzenia miernicze. Obiekty te znalazły się w gminnej ewidencji zabytków Warszawy w 2012 roku, a w 2020 zespół budynków został ujęty w rejestrze zabytków pod numerami PPN07206 i PPN07398.

---

Oceń: Warszawska Piekarnia Mechaniczna

---