Budynek Zespołu Szkół nr 23 w Warszawie

---

Opis

Budynek Zespołu Szkół nr 23 znajduje się na działce pomiędzy ulicami Rozbrat, Górnośląską oraz Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie. To impozantny gmach o pięciu kondygnacjach, z charakterystycznym planem kwadratu oraz wewnętrznym dziedzińcem, który nie jest zadaszony. Projekt autorstwa Romualda Gutta zakładał budowę dwóch skrzydeł: przy ul. Rozbrat oraz ul. Hoene-Wrońskiego, niemniej jednak ta część koncepcji nie została zrealizowana.

Elewacja wszystkich części budynku wykonana jest z szarej, cementowej cegły, co stanowi doskonały przykład dekoracyjnego stylu art déco. Architekt, przy projektowaniu fasady, czerpał inspiracje z gotyku oraz ekspresjonizmu. Na dwóch wyższych kondygnacjach umieszczono okna dwuskrzydłowe, podczas gdy w dolnych dwóch piętrach znajdują się szerokie okna trójskrzydłowe. Ostatecznie, górna część budynku, mająca formę attyki, zostały oddzielona od niższych pięter za pomocą ceglanego gzymu z fryzem, w którym występują małe, wielostopniowe kroksztyny.

Ten gmach jest doskonałym przykładem architektury modernistycznej, która jest niezwykle charakterystyczna dla twórczości Romualda Gutta. Usytuowanie obiektu w pobliżu Kolonii Profesorskiej jest istotne, gdyż w zaprojektowanych przez siebie domach osiedlili się znani architekci dwudziestolecia międzywojennego, tacy jak Romuald Gutt, Zdzisław Mączeński, Tadeusz Bogdan Zieliński i Czesław Domaniewski. Pobliska willa profesora Gutta, zbudowana w latach 1926–1928 przy ul. Hoene-Wrońskiego 5, również reprezentuje ten sam styl architektoniczny co budynek Zespołu Szkół nr 23.

Historia

Budowa gmachu, który obecnie jest siedzibą Zespołu Szkół nr 23 w Warszawie, miała miejsce w latach dwudziestych XX wieku. Pierwotnie obiekt przeznaczony był dla czteroklasowej Państwowej Szkoły Handlowej dla dziewcząt, a także dla żeńskiego Liceum Handlowego i Szkoły Przemysłowej. W okresie 1939–1941 budynek pełnił funkcję niemieckiej szkoły pod nazwą Deutsche Handel und Handwerkerschule. W późniejszych latach, podczas okupacji, stał się miejscem działalności Wehrmachtu.

Podczas powstania warszawskiego, gmach okazał się niemieckim bastionem, a jego bliskie sąsiedztwo z budynkami kontrolowanymi przez powstańców po drugiej stronie ulicy Rozbrat podkreślało dramatyzm tamtych wydarzeń. Po zakończeniu II wojny światowej, w latach 1945–1951, obiekt został na nowo dostosowany do celów edukacyjnych, skupiając się na szkolnictwie zawodowym.

W tym okresie w budynku funkcjonowały liczne placówki takie jak: Państwowe Żeńskie Gimnazjum Krawieckie i Bieliźniarskie, Państwowe Żeńskie Gimnazjum Handlowe, a także Państwowe Żeńskie Liceum Przemysłu Odzieżowego I Stopnia, Liceum Handlowe oraz Liceum Administracyjno–Handlowe I Stopnia. Dodatkowo odbywały się również zajęcia w Prywatnym Koedukacyjnym Liceum Drogistów, które było pod opieką Zrzeszenia Drogistów Rzeczypospolitej Polskiej.

Od września 1951 roku obiekt ten stał się siedzibą Technikum Budowlanego Nr 1 im. Zdzisława Mączeńskiego. Wraz z nadejściem lat dziewięćdziesiątych, w budynku powstały kolejne placówki edukacyjne, w tym najbardziej znane szkoły:

• od 1990 do dziś LVIII Liceum Ogólnokształcące im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego,
• 1992–2005 – Technikum Ochrony Środowiska Nr 1,
• 1995 – Liceum Techniczne,
• 1995–2007 – XVI Liceum Ogólnokształcące Dla Dorosłych im. Orląt Lwowskich,
• 2004–2008 – CXXVI Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych.

W 2005 roku uruchomiona została Szkoła Policealna Nr 37 dla Dorosłych, która niestety została wkrótce zlikwidowana. Aktualnie w skład Zespołu Szkół Nr 23 wchodzą:

• Technikum Budowlane Nr 1 im. Zdzisława Mączeńskiego,
• LVIII Liceum Ogólnokształcące im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

---

Oceń: Budynek Zespołu Szkół nr 23 w Warszawie

---