Zygmunt Gardecki to postać, której życie i działalność polityczna są nieodłącznie związane z historią Polski. Urodził się 17 stycznia 1885 roku w Warszawie, a swoje ostatnie dni spędził tragicznie, kończąc życie 15 maja 1942 roku w Auschwitz-Birkenau.
Był aktywnym członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) oraz Frakcji Rewolucyjnej, która odgrywała istotną rolę w politycznym krajobrazie przedwojennej Polski. Związał się także z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem (BBWR), co podkreśla złożoność jego zaangażowania politycznego.
W swojej karierze Gardecki był również związany z Centralnym Zrzeszeniem Klasowych Związków Zawodowych, a później przystąpił do Związku Związków Zawodowych, co pokazuje jego determinację w walce o prawa pracownicze i społeczny rozwój w Polsce.
Życiorys
Po ukończeniu pięcioletniej szkoły miejskiej w Warszawie, Zygmunt Gardecki podjął pracę jako sztukator w Teatrze Wielkim. W 1902 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W styczniu 1903 roku, wraz z siostrą, został aresztowany. Po pięciomiesięcznym uwięzieniu na Cytadeli Warszawskiej, przez dwa następne lata był pod nadzorem carskiej policji w Żytomierzu. W 1905 roku powrócił do Warszawy, gdzie zaangażował się w działalność PPS Frakcji Rewolucyjnej.
Po kolejnym aresztowaniu w listopadzie 1906 roku, Gardecki spędził osiem miesięcy w więzieniu, a następnie został wydalony z granic imperium rosyjskiego. Przeniósł się do Niemiec, lecz w 1909 roku nielegalnie wrócił do Warszawy. W trakcie I wojny światowej, od 1915 roku, był członkiem Warszawskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS, a od 1917 roku współorganizował Pogotowie Bojowe PPS. W czasie wojny polsko-bolszewickiej aktywnie uczestniczył w pracach Robotniczego Komitetu Obrony Warszawy. Od 1920 roku był członkiem Rady Naczelnej PPS.
Biorąc udział w wyborach parlamentarnych w 1922 roku, zdobył mandat posła z listy PPS w okręgu wyborczym nr 16 (Kalisz). W Sejmie I kadencji brał udział w pracach komisji odbudowy kraju oraz komisji petycji. Ponownie uzyskał mandat w 1928 roku, dla Sejmu II kadencji, gdzie również był członkiem komisji odbudowy kraju. Od 1919 roku reprezentował PPS w Warszawskiej Radzie Związków Zawodowych, a od 1922 do 1928 roku pełnił funkcję jej przewodniczącego. W 1924 roku został przedstawicielem PPS w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, gdzie do 1927 roku był przewodniczącym Rady Nadzorczej.
W październiku 1928 roku, po rozłamie w PPS, wspólnie z innymi posłami opuścił Związek Parlamentarny Polskich Socjalistów, dołączając do Klubu Parlamentarnego PPS dawnej Frakcji Rewolucyjnej. W tym czasie został członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego oraz Centralnej Rady Organizacyjnej PPS dawnej Frakcji Rewolucyjnej, a także sekretarzem generalnym Centralnego Zrzeszenia Klasowych Związków Zawodowych.
W wyborach do Sejmu w 1930 roku startował z listy PPS dawnej Frakcji Rewolucyjnej, jednak nie zdołał uzyskać mandatu. W toku kolejnych wydarzeń opowiadał się za bliską współpracą z BBWR. Po rozłamie w CZKZZ oraz PPD dawnej Frakcji Rewolucyjnej wszedł do Związku Związków Zawodowych, gdzie sprawował funkcję zastępcy sekretarza generalnego oraz członka Prezydium w latach 1931-1936.
W wyborach parlamentarnych w 1935 roku, Gardecki uzyskał mandat posła z okręgu wyborczego nr 3 (Warszawa) z listy BBWR. W Sejmie IV kadencji pełnił rolę członka-referenta w komisjach: budżetowej, pracy oraz przemysłowo-handlowej. W latach 1935 i 1936 zasiadał w specjalnych komisjach zajmujących się projektami ustaw dotyczącymi upoważnienia Prezydenta RP do wydawania dekretów oraz administracji samorządowej w województwie stołecznym. W 1936 roku pracował w komisji do rozważenia projektów dotyczących utworzenia województwa stołecznego oraz komisji ds. samorządu mieszkaniowego, a w 1938 roku przynależał do komisji ds. cen artykułów rolnych.
Po rozpoczęciu niemieckiej okupacji, w listopadzie 1941 roku, Gardecki został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku. 17 kwietnia 1942 roku został przetransportowany do KL Auschwitz, gdzie zmarł w połowie maja tego samego roku. W 1931 roku otrzymał Krzyż Niepodległości oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Tadeusz Morawski (1821–1888) | Piotr Apel | Waldemar Dubaniowski | Tadeusz Matysiak | Władysław Andrzejczak | Ludwik Przysuski | Uszer Mendelsohn | Henryk Gustaw Lauer | Jerzy Makowiecki | Aldona Kamela-Sowińska | Robert Smoktunowicz | Leopold Rutkowski | Piotr Borawski | Piotr Ciećwierz | Witold Czerwiński | Anna Pieńkosz | Katarzyna Pietrzyk | Grzegorz Kozłowski | Anna Radwan-Röhrenschef | Stanisław TyszkaOceń: Zygmunt Gardecki