Piotr Borawski

---

Życiorys

Piotr Borawski w 1975 roku ukończył studia z zakresu historii na Uniwersytecie Warszawskim. W 2010 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych na Akademii Humanistycznej w Pułtusku. Jego praca doktorska, napisana pod kierunkiem Mirosława Nagielskiego, dotyczyła tematyki związanej z ziemską służbą wojskową Tatarów w Wielkim Księstwie Litewskim w okresie XV–XVII wieku.

W swoich badaniach Piotr Borawski skoncentrował się na wielu interesujących zagadnieniach, w tym: historii Tatarów na terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego, wyzwaniach polityczno-etnicznych oraz etnografii Kaukazu. Ciekawe są również jego analizy dotyczące kwestii etniczno-politycznych oraz wyznaniowych w krajach Wspólnoty Niepodległych Państw.

W trakcie swojej kariery zawodowej, od 1991 do 2019 roku, pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1994–1995 pełnił funkcję chargé d’affaires w Ambasadzie RP w Ałmaty, a równocześnie był akredytowany w Kirgistanie. Następnie od 1996 do 1997 roku był przedstawicielem Ministra Spraw Zagranicznych w Gruzji, gdzie odegrał kluczową rolę w procesie zakupu dla polskiej ambasady w Tbilisi, którą następnie kierował w latach 1997–2000.

W jednostkach dyplomatycznych zaangażował się w badania dotyczące reliktów pogaństwa w górskich rejonach Gruzji, a w 1999 zrealizował podróż poznawczą po historycznych ziemiach Gruzji, przynależących wówczas do Turcji, co zaowocowało serią artykułów naukowych o średniowiecznej architekturze gruzińskiej.

W latach 2003–2007 pracował jako konsul w Ambasadzie w Kiszyniowie. W okresie 2009–2010 pełnił obowiązki przewodniczącego związku zawodowego NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. Następnie, w okresie 2010–2015, był radcą w Ambasadzie RP w Moskwie, a w latach 2015–2017 kierował referatem w wydziale wizowo-paszportowym w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Po zakończeniu tych obowiązków w latach 2023-2024, przewodniczył Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej.

Po życia osobistym, Piotr Borawski jest żonaty i jest dumnym ojcem dwóch synów.

Publikacje

Piotr Borawski, ceniony autor, ma na swoim koncie kilkadziesiąt artykułów naukowych oraz sześć książek, które znacząco przyczyniły się do badań nad historią Tatarów w Polsce.

Oto jego publikacje książkowe:

• Piotr P. Borawski, Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej, wyd. 1, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986, ISBN 83-205-3747-9, OCLC 14281025. Brak numerów stron w książce,
• Piotr P. Borawski, Aleksander A. Dubiński, Tatarzy polscy: dzieje, obrzędy, legendy, tradycje, wyd. 1, Warszawa: Iskry, 1986, ISBN 83-207-0597-5, OCLC 13982816. Brak numerów stron w książce,
• Piotr P. Borawski, Ziemska służba wojskowa Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV–XVII wieku, wyd. 1, Zabrze: Inforteditions, 2015, ISBN 978-83-64023-65-1, OCLC 952837457. Brak numerów stron w książce,
• Piotr P. Borawski, Tomasz T. Borawski, Wojna w Abchazji 1992–1993: konflikt gruzińsko-abchaski: geneza – dzieje – epilog, wyd. 1, Zabrze: Wydawnictwo Inforteditions, 2020, ISBN 978-83-65982-52-0, OCLC 1164120755. Brak numerów stron w książce,
• Borawski P., Tatarzy Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dzieje wojenne i tradycje, tom I – II, wyd. 1, Zabrze: Wydawnictwo Inforteditions, 2023, ISBN 978-83-67730-23-5.
• Borawski P., Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości za czasów Edwarda Szewardnadzego, wyd. 1, Zabrze: Wydawnictwo Inforteditions, 2024, ISBN 978-83-67730-66-2.

Wśród wydanych materiałów znajduje się również:

• Borawski P., Sienkiewicz W., Wasilewski T., Rewizja dóbr tatarskich 1631 roku – sumariusz i wypisy, „Acta Baltico-Slavica”, t. XX, 1989.

---

Oceń: Piotr Borawski

---